Marché de Noël Sanvignes

Zoals ieder jaar is er half december Marché de Noël (Kerstmarkt) in Sanvignes.De Marché de Noël van Sanvignes begint zaterdags om 4 uur 's middags en is open tot middernacht. De zondag kan men vanaf 10 uur 's ochtends tot 4 uur 's middags terecht. En zodra de markt open gaat, ziet het zwart van de bezoekers. Onvoorstelbaar. Onze Marché de Noël heeft ondertussen een aardige reputatie opgebouwd gezien de herkomst van de bezoekers. Bewoners uit de ruime omgeving en zelfs bussenvol uit andere regio's (twee-, drie-, vierhonderd kilometer vanaf hier). 
Voorgaande twee jaren ben ik even op de kerstmarkt geweest. Het eerste jaar was het meer uit nieuwsgierigheid. We kwamen terug van iets (ik weet niet meer wat) en zagen de enorme drukte in het dorp. Ik ben midden in het dorp uitgestapt omdat ik dan wel eens wilde zien wat de Marché de Noël in ons kleine dorpje voorstelde. Ik was in 10 minuten de hele Kerstmarkt over en heb me vooral verwonderd over de inhoud van de stands: etenswaren, drank (vooral wijn), zelfgemaakt handwerk (genaaide of gebreide producten, quilts, voorwerpen van gevlochten riet of hout) en een of twee standjes met tasjes, portemonnees en sieraden. Onze tweede Kerst hier, moest Rienk op zondagochtend met de Harmonie spelen op de Kerstmarkt. Dat is traditie. Dus daar even gekeken en inmiddels kwam ik natuurlijk hier en daar een bekende tegen waar even een praatje mee gemaakt moest worden. 
Dit jaar was ik zo goed als de hele zaterdag op de Kerstmarkt te vinden. Sinds februari van dit jaar ben ik vice-présidente van het Comité de Jumelage (de club die zich met de zustersteden Eisenberg (Duitsland) en Baldock (Engeland) bezighoudt). Het Comité de Jumelage heeft altijd een standje op de Marché de Noël. Ook zusterstad Eisenberg komt altijd naar de kerstmarkt van Sanvignes, nadat Sanvignes begin december al op de kerstmarkt van Eisenberg is geweest. Dat ik met opgroeiende kinderen die altijd in het weekend sporten niet mee kan helpen op de kerstmarkt in Eisenberg wordt me gauw vergeven, maar nu met zo'n "thuiswedstrijd" kom ik er natuurlijk niet onderuit. Dus zaterdag was ik van de partij. Het Comité de Jumelage verkoopt crèpes op de kerstmarkt om de kas een beetje te spekken... Alhoewel, een groot deel van de winst wordt direct weer opgegeten, want als de Duitsers uit Eisenberg op de avond voor de kerstmarkt aankomen, moet er natuurlijk wel wat gegeten worden. Als goed gastheer nemen de gastgezinnen hun Duitse bezoekers mee naar het restaurant waar voor de hele groep is geboekt. De maaltijd voor de Duitse gasten is voor rekening van het Comité de Jumelage, terwijl de gastgezinnen hun eigen maaltijd afrekenen. Ook zondags na afloop van de kerstmarkt wordt er een diner geregeld (via een traiteur) voor de Duitse gasten, hun gastgezinnen en iedereen die geholpen heeft op de kerstmarkt. En natuurlijk zijn de kosten voor het Comité de Jumelage. Lood om oud ijzer dus, maar ach, het is gezellig en eten is belangrijk (voor de Fransen). Dus zaterdag was ik in de stand van het Comité de Jumelage om crèpes te bakken, want dat is een echte vrouwenaangelegenheid. We zijn bij het comité lekker traditioneel: de mannen bouwen de stand op en af en doen het sjouwwerk, de vrouwen bakken de crèpes. Echte Franse crèpes zijn heel groot en flinterdun. Ze worden gebakken op een grote ronde gietijzeren plaat. Daar giet je wat beslag op en met een 'rondelle', twee kleine ronde houtjes in de vorm van een T, spreid je het beslag uit over de bakplaat, waarbij je crèpe het liefst even groot wordt als de bakplaat. Als je te hard duwt met de rondelle krijg je gaten in je crèpe en als je de rondelle niet snel genoeg beweegt, wordt je crèpe niet groot genoeg en dus ook te dik. Je draait ze om met een heel lange, dunne spatel. Het liefst een metalen, want die zijn dunner dan de houten spatels. Je moet er even wat gevoel voor krijgen, maar daarna lukt het meestal wel. En zo erg is het niet als er wat crèpes mislukken. Die worden uitgedeeld aan de Duitse vrienden in de stand van Eisenberg. Zij verkopen echte Duitse bratwurst in hun stand en zijn daarmee erg populair. Ieder jaar nemen ze meer worsten mee, dit jaar maar liefst 1000, en ieder jaar zijn ze voor het eind van de kerstmarkt uitverkocht. 
Rienk gaf zondagochtend acte de présence op de Kerstmarkt: de jaarlijkse aubade met de Harmonie.

De voorste crèpe is door mij gemaakt (en eigenlijk nog net een beetje te klein)

En net zoals vorig jaar speelde Rienk op zondagochtend met de Harmonie op de Kertmarkt. Je ziet Rienk (met fluit) net boven de linkerschouder van de dirigent 

Weekend?

Weekend? Wat is dat ook alweer? Sinds Thomas en Leon elk met een team van Sennecey-le-Grand meedoen aan de Coupe de France schiet mijn weekend er regelmatig bij in. Gelukkig kan ik nu het 'gemiste' weekend door de week in kleine beetjes inhalen.

Zaterdagochtend weer een training voor Leon in Sennecey-le-Grand, waar Sep en ik dus weer lekker gewandeld hebben. Alhoewel lekker... echt ontspannend was het niet, althans het deel door het bos. In het bos liepen ook jagers rond, dus Sep bleef aan de lijn en kon pas toen we het bos uit waren even los. Zaterdagmiddag snel brownies gebakken, want het is gewoonte dat ouders die mee gaan te supporteren naar de wedstrijden van de Coupe de France iets lekkers (bij voorkeur zelfgebakken) meenemen. Daarna snel met Sep naar de hondencursus. Na de hondencursus snel omkleden, opdrachten geven aan Thomas en Leon en dan naar La Trèche, het multifunctioneel centrum hier in het dorp. Daar was namelijk de jaarlijkse voorspeelavond van de muziekschool. Zowel Rienk als Martijn moesten daar spelen. Martijn op de piano en de dwarsfluit, Rienk alleen op de dwarsfluit. Gelukkig waren zij beide voor de pauze aan de beurt en kon ik in de pauze, nadat deze en gene nog even begroet was, gauw terug naar huis om de pizza's te maken, waarvoor Thomas al de voorbereidingen had getroffen. 

Zondag al om 7.05 uur in de auto gestapt. Leon en zijn team moesten wedstrijden voor de coupe de France spelen in Boëge (Haute-Savoie). Naast Annemasse, zeggen de Fransen dan. Eeeh, waar? Annemasse, dat zegt de gemiddelde Nederlander natuurlijk weinig. Maar Annemasse is een Franse stad die zo ongeveer tegen Genève aan ligt, alleen de grens ligt er tussen. Maar goed, die grote stad Genève is niet Frans, dus die noemen ze niet als locatiebepaler. Enfin, lekker lang onderweg en daarna in een ijskoude sporthal aangekomen. Gelukkig scheen het zonnetje lekker, dus hebben de supporterende ouders een lekkere wandeling gemaakt door het dorp. Helaas lag er minder sneeuw dan voor deze tijd van het jaar gebruikelijk is. 

Boëge (74)

Leon en zijn team hebben de eerste wedstrijd met 2-1 verloren. De tegenstander was erg goed en helaas was het team van Leon niet optimaal in vorm. De tweede wedstrijd (die pas om 15.00 uur begon) hebben ze met 2-1 gewonnen. Ook daar lukte het de spelers niet echt om optimaal te spelen en nadat de eerste set was verloren met 25-14 werd het echt spannend. Ze moesten de tweede set winnen om nog een kans te hebben om door te gaan naar de volgende ronde. Mede dankzij de supporterende ouders wisten ze de stemming er in te houden en wonnen ze de tweede set met 25-22. De derde set ging de score gelijk op en zaten de ouders aan de kant het te besterven van de zenuwen, zo spannend was het. Gelukkig hebben ze de derde set nipt gewonnen met 17-15. Nu nog even afwachten hoe de teams uit de andere poules hebben gespeeld en of ze met de score van gisteren voldoende punten hebben gehaald om door te gaan naar de volgende ronde. 

v.l.n.r. Martin, Etienne, Leon, Marco, Nathan, Benoit, Philippe (trainer/coach) en Nicolas

Voor Leon en mij dus een erg lange dag. Iets voor zessen vertrokken we uit Boëge. Onderweg nog snel even ergens iets gegeten en om half tien 's avonds waren Leon en ik weer thuis. Volgend weekend mag Thomas... 

Een kwestie van harmonie: van mosselen en anjers.

Wat is, in het Frans, een:

1. table avec tiroirs servant à écrire, pièce où est située cette table
2. par extension lieu de travail des employés aux écritures
3. service chargé d'une fonction spécifique
4. ensemble des membres d'une association, d'un syndicat, d'une assemblée, élus pour diriger les débats, coordonner les activités

Dat heet hier allemaal een bureau. Dus het ding waar je achter zit, maar ook de kamer waar het zich in bevindt en dat is hier in huis reden voor enige ergernis. Ik haal dat namelijk door elkaar als ik in het nederlands vertel wat ik gedaan heb. Dan zeg ik dingen als “ik zat in mijn bureau en …. “  waarop de rest van de goegemeente of iets zegt in de zin van “in welke la” of direkt roept “nee, Kantoor!”

En om de verwarring nog iets groter te maken: sinds begin september maak ik deel uit van het Conseil d’Administration van onze harmonie, maar binnen die CA ben ik nu lid van het het bureau (definitie nummer 4), ook wel het dagelijks bestuur. Toen er namelijk besloten moest worden wie er welke functie zou gaan krijgen, bood onze buurvrouw Claire zich aan als secretaris. Onderweg naar deze bewuste vergadering had ze blij aan me verteld hoe het haar nét voor het eerst gelukt was om een e-mail met bijlage te versturen....

Dus ze was blij om te horen dat ik, als zij zich aan zou melden als secretaris, wel de onderknuppel (secrétaire-adjoint) wilde zijn. En aangezien er niemand anders was die deze functies ambieerde werden we unaniem verkozen.

En vrijwel meteen konden wij ons storten op het fenomeen Moules-Frites. Het seizoen van de harmonie kent namelijk zo zijn vaste punten en het eerste is altijd in oktober: moules-frites. Aanvankelijk had ik begrepen dat dit inhield dat wij mosselen en friet klaarmaken en dat anderen komen om dat weer op te eten. Nou... ja en nee. Ten eerste is het organisatorisch niet eenvoudig om voor 120 man mosselen klaar te maken, frieten idem, en daarbij moet er muziek, uiteraard drank en weet-ik-veel-wat-nog-meer worden geregeld.  Want ze (de gasten) komen om 12 uur, eerst een borrel, dan aan tafel en dan moeten de frieten en de mosselen aangesleept worden (kinderarbeid bij uitstek) tot iedereen er méér dan vol van is. Dan kaas en een stukkie appeltaart en koffie. En dan… willen ze dansen!

Nou ben ik niet zo van de mosselen, de rest lust ik best maar het laatste wat ik na al dat eten zou willen is direkt aansluitend gaan dansen! Zo niet de Fransen: de laatsten gingen om 7 uur ’s avonds pas weg, we hebben de allerlaatste zelfs van het podium af moeten trekken omdat ie met z’n zatte hoofd de microfoon had gevonden en bezig was a capella een franse evergreen te kwelen. 

En hoe zit het dan met die anjers? 

Nou, die horen (blijkbaar) bij Ste Cécile. Dat is de beschermheilige van de muzikanten en haar dag is 11 november. Nu is dat ook de dag van de wapenstilstand van de oorlog van 1914-18 en dat maakt die dag hier een beetje vreemd: ’s ochtends is er eerst défilé:

Van een vast punt beneden in het dorp loopt een optocht, de Harmonie voorop, naar het oorlogsmonument en daar worden kransen gelegd en praatjes gehouden.

U ziet het goed, ondergetekende was de klos met de vaandel. Ik hoopte er vanaf te komen met: die vaste moppies muziek van jullie, die ken ik niet en die partituur is te klein (ik word ook ouder) om, geklemd op je pols, al lopend te lezen en te spelen. Niet getreurd: la bannière moet ook nog gedragen. Stik, daar sta je dan!

Na de plichtplegingen en toespraken is er een Vin d’Honneur in het gemeentehuis en dan: banquet bij de Harmonie. Ook dit banquet hoort bij de jaarlijkse ‘verplichte nummers’ van de harmonie en dus moest dat ook in allerijl worden georganiseerd. Overigens een stuk makkelijker dan de moules-frites, want voor een écht banquet huur je gewoon een échte cateraar in.  De burgermeester komt ook, verschillende notabelen en andere semi-muziekvrienden mogen komen, naast alle muzikanten. Dus een gang of zeven, apéro’s en wijn tot je er scheel van ziet en weer vooral veel muziek. Rustig de tijd nemen tussen de gangen door en zo begonnen we voorzichtig om 1 uur ’s middags en gingen door tot laat. Hoe laat weet ik niet, ik was het om half zeven écht zat en kon geen accordeonmuziek meer horen. Neemt niet weg dat de meeste oud-gedienden er toen nog vrolijk op los dansten! Allemaal versierd met een anjertje, want dat hoort erbij: er zijn mandjes met anjers (rood of geel) en speldjes: betaal wat je wilt en pak een anjer. Leverde, tot mijn verbazing, zo 100 euro op voor de harmonie…

Weer een hoop ervaringen rijker en één illusie armer: de “trou bourguignon” klinkt spannend maar is niet meer dan een klontje cassis-ijs met een scheut drank. Ça fait digérer! Ja ja, ieder excuus om weer wat anders alcoholisch te schenken gebruiken we graag, zal je bedoelen. 

Fietsen in Frankrijk

Fietsen in Frankrijk is een avontuur. Althans bij ons in de buurt. Bij ons in en om het dorp kom je weinig mensen op de fiets tegen. Daarvoor is een aantal redenen te noemen. Allereerst zijn er heuvels. De heuvel af gaat mooi op de fiets, maar is tegelijkertijd erg spannend. Je haalt hier zo maar 40 km per uur. Er zijn bovendien nauwelijks fietspaden, dus je fietst op de weg. En die is meestal niet zo mooi glad en vlak als in Nederland. Dus terwijl je met ongeveer 40 km per uur naar beneden zoeft, moet je goed opletten dat je de kuilen en andere ongeregeldheden ontwijkt. En na de mooie afdaling volgt ongetwijfeld weer een fikse klim. En zelfs op een fiets met 24 versnellingen is dat niet fijn voor de doorsnee fietser. 
Bij ons in het dorp heb je een actieve fietsclub waar mensen fietsen op een racefiets. Waar ze trainen weet ik niet, maar toch echt niet op de openbare weg. En in het weekend zijn de mountainbikers op pad. Maar die fietsen (ook) niet op de gewone weg. Die rijden, met de fiets in of op de auto, naar een natuurgebied en fietsen daar hun rondje. Over zand- en grindpaden, over hele steile hellingen en boomwortels, 't maakt allemaal niet uit. Thuis spoel je de troep weer van jezelf en je fiets af en als je geluk hebt kan dat ter plekke. Da's weer een ander soort fietser.

Als ik dan eens weer een keertje naar Gueugnon ga (om lekkere Nederlandse boerenkaas te kopen bij Suus en Paula van Fromage Artisanal Hollandais) of in Sennecey ben (omdat Thomas en/of Leon er moet trainen) zie ik daar regelmatig mensen op de fiets een boodschapje doen. Of misschien gewoon een ommetje maken op de fiets. Beide stadjes zijn vrij vlak en kennen niet veel heuvels. Rondom Gueugnon zijn heuvels zat, een erg mooie omgeving trouwens, maar de stad zelf ligt kennelijk net op een kleine vlakte. In Sennecey-le-Grand is het helemaal wat vlakker. Sennecey ligt in het dal van de Saône en de Grosne. Stadje en directe omgeving kennen zelf weinig hoogteverschillen, met uitzondering van de heuvel waarop de Eglise St. Martin de Laïves staat (zie een van de vorige blogs). En dus wordt er wel gefietst. Dat zet mij dan weer aan het denken: zal ik ook eens vaker de fiets pakken? Maar het zijn de heuvels hier die me ontmoedigen. Hier naar boven in het dorp fietsen is als van Sneek naar IJlst fietsen met windkracht 10 tegen. En als je dan toch al halverwege afstapt en verder loopt....... Dus mijn fiets staat te roesten in de schuur en ik pak de auto of ik loop.

Leon in de Coupe de France

Zondag 10 november had Leon de tweede ronde van de Coupe de France, de volleybalwedstrijd waar hij met een team van Sennecey-le-Grand aan deelneemt. De Coupe de France vindt plaats in 7 rondes waarbij er telkens een team is dat afvalt. De eerste ronde had het team van Leon beide wedstrijden gewonnen. De tweede ronde vond plaats in Lyon. Alle spelers zijn met een busje van de club naar Lyon vertrokken en een uurtje later vertrok de groep supporters, bestaande uit enkele ouders, in 2 auto's. Leon is één van de jongste spelers van het team en staat dus nog niet in de basis. In de eerste wedstrijd tegen ASUL (Lyon) begon het team goed. Bij een stand van 19-12 voor Sennecey mocht Leon het veld in. Met een paar goed geplaatste prikballetjes en een uitstekende smash scoorde hij nog een paar punten voor z'n team. De eerste set werd gewonnen met 25-16. Leon mocht de 2e set in de basis beginnen, maar werd na een paar slecht opgevangen ballen ingewisseld. De 2e set won het team van Sennecey ook met 25-16. Daarna was er even tijd om de meegebrachte lunch op te eten. 
De tweede wedstrijd werd gespeeld tegen Chaumont. De jongens in dit team waren wat groter dan de jongens van Sennecey. Leon mocht weer in de basis beginnen, maar werd al gauw ingewisseld. De jongens van Chaumont speelden technisch niet mooi en soms zelfs slecht. Daar werd helaas niet voor afgefloten door de scheidsrechter, terwijl er soms echt technische fouten werden gemaakt. Maar ze speelden goed samen en smashten hard in de hoeken van het veld. Dit kostte de jongens van Sennecey punten en voor het eerst in dit seizoen van de Coupe de France stonden ze op achterstand. Langzaam weet Sennecey de achterstand weg te werken en daarna gaat het heel lang gelijk op. Maar de jongens hebben het zwaar en Chaumont wint met 25-23. In de tweede set wordt het basisteam ingezet en gaan ze er vol tegenaan. Hoewel Sennecey regelmatig weet te scoren, lukt het ze niet een voorsprong op te bouwen. Ook nu laten ze technisch goed volleybal zien (in tegenstelling tot de tegenstander), maar hier en daar laten ze steken vallen. Chaumont staat met 24-19 voor als Sennecey de opslag krijgt. Dankzij de goede service van Nicholas komen ze gelijk te staan op 24-24. Daarna gaat de opslag nog wat heen en weer, maar uiteindelijk wint Chaumont de tweede set ook. Nu met een stand van 27-25. Eén wedstrijd gewonnen en één verloren dus voor Sennecey. Geen volledige overwinning zoals in de eerste ronde, maar zelfs met deze uitslag zijn ze nog wel door naar de 3e ronde.

Circuit des eglises Romanes

Afgelopen zaterdag moesten Thomas en Leon weer trainen in Sennecey-le-Grand. Ik kon dus gebruik gaan maken van de wandelkaart en het wandelboekje dat ik van de omgeving daar had gekocht. Terwijl Thomas en Leon hard aan het trainen waren, heb ik heerlijk gewandeld met Sep. Ik had besloten te beginnen met de wandeling "Circuit des eglises Romanes", een korte wandeling van 5 kilometer, maar die ik met een kleine aanpassing vanaf de sporthal zou kunnen lopen. De wandeling voerde langs 2 Romaanse kerken, waarvan 1 heel goed zichtbaar is vanaf de autosnelweg A6 (de Route Soleil). Vanaf de sporthal liep ik richting St. Julien, een weggetje dat ik regelmatig met de auto rijd als ik vanaf de sporthal even naar de supermarkt ga. Nu deed ik het lopend en dan zie je toch heel veel meer. Ik was dus al regelmatig langs de Romaanse kerk van St. Julien gekomen, maar heel veel details waren me nog nooit opgevallen.

De Romaanse kerk van St. Julien

Daarna verder gelopen richting Ruffey. Vlak voordat we onder de A6 door gingen hadden we beide Romaanse kerken even samen in beeld.

Rechts de toren van de kerk van St. Julien en links in de verte de St. Martin de Laïves

Sep vond het wat eng om onder de A6 door te lopen omdat het nogal echoode in het tunneltje onder de A6 door. Voordat we bij Ruffey waren moesten we rechtsaf, een pad tussen de wijngaarden door. Het zag er prachtig uit, de wijnranken die soms nog groen zijn, maar ook geel en oranje en soms zelfs rood kleurden. Jammer was het continue gezoem van het verkeer op de A6 dat heel goed te horen was. Even later gingen de wijnvelden over in bos. Sep dartelde hier vrolijk rond en genoot zichtbaar. Overal vond ie weer een plekje waar het zalig rook of een gaatje in de struiken waar hij tussendoor kon. Nadat het weggetje was overgegaan in een nogal stenig pad, kwamen we bij de Eglise St. Martin de Laïves uit, de andere Romaanse kerk waarnaar deze wandelroute is genoemd.

Eglise St. Martin de Laïves

Ik vond de kerk van St. Julien wat charmanter dan de St. Martin de Laïves, maar dat komt wellicht doordat de kerk van St. Julien in een dorpje staat en er omringd was door bomen in mooie herfstkleuren en charmante details zoals een oude waterput. Sep vond de St. Martin de Laïves leuker, want daar kon hij lekker los lopen en tussen de struiken door struinen.

Sep

Daarna terug gelopen naar de sporthal waar de auto geparkeerd stond en waar we op Thomas en Leon hebben gewacht. 

Wadlopen in de Bourgogne

De volleybalclub in Sennecey-le-Grand heeft Thomas en Leon gevraagd om hun teams te komen versterken tijdens de Coupe de France. De wedstrijden voor de Coupe de France worden gehouden op zondag en de zaterdag ervoor hebben de jongens dan nog een training in Sennecey. Omdat Thomas ‘cadet’ is en Leon ‘benjamin’ zijn de wedstrijden (en dus ook de trainingen er aan vooraf gaand) niet op dezelfde dagen. En omdat Sennecey op een uur rijden vanaf Sanvignes ligt, vertoef ik aardig vaak in Sennecey. Ik heb daarom een wandelkaart van de omgeving van Sennecey aangeschaft. Ook pluis ik nu de vrijdagkrant (waarin alle activiteiten voor het weekeinde staan) fanatiek uit, om te kijken of er in de buurt van Sennecey leuke dingen te doen zijn waarmee ik me kan vermaken als de jongens aan het volleyballen zijn.

Zo zag ik in de krant een artikeltje over La Tournuscimes, een populaire regionale tocht voor wandelaars, mountainbikers en ruiters in de omgeving van Tournus. Op 20 oktober 2013, een dag dat ik Thomas naar Sennecey moest brengen, vond dit voor de 32^e keer plaats en dat was te merken aan een vlekkeloze organisatie. De start vond plaats in Chardonnay en een lange wandeling door de wijngaarden leek me wel wat. Nog even gebeld met de organisatie of Sep (de hond) ook mee mocht en natuurlijk mocht dat, mits aangelijnd. Dus zondag 20 oktober met Thomas naar Sennecey gereden vanwaar hij verder ging naar Lyon voor de Coupe de France en ik verder reed naar Chardonnay. De route er naar toe (vanaf Sennecey maar 17 kilometer) was al schitterend. Het laatste deel ging over 3 meter brede weggetjes tussen de wijngaarden door. Door verkeersregelaars werd ik naar een groot weiland gestuurd, waar met roodwit lint parkeerterreinen waren afgezet. Vandaar was het nog ongeveer een kilometer lopen naar de start. Bij de start een kaartje gekocht en zitten twijfelen of ik de 12 of de 17 kilometer zou doen. Vanwege de tijd (er waren inmiddels ruim 3 kwartier verstreken nadat Thomas uit Sennecey was vertrokken), omdat ik er niet zeker van was of Sep de 17 kilometer wel zou kunnen doen en omdat het weer niet al te mooi was, besloot ik de 12 kilometer te lopen. De route voerde ons door het bos en de wijngaarden, meestal over zandpaden. Maar omdat het ’s nachts en zelfs zondagochtend nog flink had geregend en mij er al honderden wandelaars voor waren gegaan, waren de paden veranderd in modderpaden. Op sommige plekken leek het  bijna wadlopen. Maar de omgeving was prachtig. De bossen vertoonden hier en daar al de echte herfstkleuren en de wijngaarden varieerden van groen en geel tot oranje en rood. 

Ik had in de krant al gelezen dat 2013 een slecht wijnjaar was en ik zag nog vele trossen druifjes hangen. Die waren vast te klein geweest om te plukken. Nu hingen de druifjes daar te verregenen en te verrotten. Na een klein uur te hebben gelopen kwamen we bij een kruispunt van routes waar een informatieblaadje was opgehangen. Op het blaadje stond dat de wandelaars van de 12 kilometer-route nog 10,3 kilometer te gaan hadden. Dat was niet best voor mijn motivatie. Maar 1,7 kilometer gelopen in een klein uur? Ik heb inmiddels wel de ervaring dat 5 kilometer per uur hier in dit heuvelachtige gebied met de hond niet haalbaar is. Maar 3,5 of 4 kilometer per uur halen we toch meestal wel. Dat viel me dus erg tegen. Wat was ik blij dat ik de 12 kilometer-route had gekozen, want op deze manier zou ik zeker 5 uur onderweg zijn en zou ik dan wel weer op tijd in Sennecey zijn om Thomas op te halen? Enfin, moed verzamelen, jas uit (want het was ondertussen aangenaam warm), verder wandelen en genieten van het prachtige landschap.  Onderweg herkenning alom bij andere wandelaars die ook allemaal schoenen en broekspijpen in modderkleur hadden. Even voor tweeën begon het te regenen, maar gelukkig was ik toen bijna bij het point de ravitaillement, waar wijn, koffie, thee, water en broodjes beschikbaar waren voor de deelnemers. Leuk aspect was dat dit point de ravitaillement voor alle deelnemers was, dus de wandelaars, de fietsers en de ruiters ontmoetten elkaar hier. Gelukkig zat ik hier een beetje in de luwte en toen ik mijn broodje op had, was de ergste regen weer voorbij. Vol goede moed weer verder, af en toe een fris polletje gras zoekend om de overtollige modder van m'n schoenen te vegen. Sep was ondertussen driekleurig geworden. Aan de bovenkant z'n normale zwart en wit, aan de onderkant zwart en (modder)bruin. Af en toe was het erg spannend als je tussen de wijngaarden door liep, want de wijngaarden liggen vaak op een helling. Zo’n zandpad op een helling wordt met een beetje regen net een glijbaan, dus het was me opeens duidelijk waarom veel van de wandelaars 1 of 2 stokken met scherpe punt bij zich hadden. Geen overbodige luxe op die glibberige paden. Maar de prachtige uitzichten en herfstkleuren maakten veel goed. 

Na 3 uur en 3 kwartier was ik, moe maar voldaan, bij de finish. Bij bestudering van het foldertje bleek dat de 12 kilometer-route dit jaar in werkelijkheid 13,89 kilometer te zijn. Op het punt waarop ik dacht nog maar 1,7 kilometer te hebben gelopen bleek ik dus al 3,59 kilometer te hebben gelopen. Viel dat even mee! Na de finish moesten we nog terug naar de auto, dus al met al hebben Sep en ik zo’n 16 kilometer gelopen. Bij de auto Sep drooggedept en in de bench gedaan. Daarna zelf van broek en schoenen gewisseld. Wat een genot, schoenen zonder een 3 centimeter dikke modderige kleilaag. Toen ik alle vieze spullen weer in de kofferbak zette, lag Sep al zalig te slapen. Daarna terug naar Sennecey om Thomas, die met zijn team beide wedstrijden had gewonnen en dus door is naar de volgende ronde, op te halen en weer naar huis te gaan. Een geslaagde dag!

Kleine donderstralen

Mabli en Mael, de kittens, zijn nu een dikke maand bij ons en al helemaal gewend. Nog wel bang voor de stofzuiger, maar voor de rest is er niet veel meer waar ze nog bang voor zijn. Het zijn echt broertje en zusje, al is er wel heel duidelijk verschil in karakter. Het zal ons ook niet verbazen als de een een andere vader heeft dan de ander. Ze spelen veel samen, maar kunnen ook zalig samen slapen.

Ruzie maken kunnen ze ook. Vooral Mael kan Mabli af en toe echt aanvallen, waarbij er niet meer leuk gespeeld wordt, maar echt gevochten. Regelmatig miauwt één van de twee (meestal Mabli) dan ook van pijn. Hoewel ze iets groter is dan Mael, is Mabli veel minder fel en delft ze in dit soort gevechtjes dan ook vaak het onderspit. En ook al gaat Mael regelmatig achter z'n zusje aan om een robbertje met haar te vechten, hij kan ook niet zonder haar. Als Mael z'n zusje een tijdje niet gezien heeft, loopt ie om haar te 'roepen'. "Miaauuw, waar ben je? Miauw". En als ie haar dan weer heeft gevonden, is ie tevreden en stil. Mabli gaat wat meer haar eigen gang en het lijkt wel alsof ze af en toe een verstopplekje zoekt om even haar broertje niet te zien. 
Mael is de beweeglijkste van de twee. Hij speelt meer met pingpongballetjes, is ondeugend, klimt in de eetkamerstoelen... en valt ermee om. De eetkamerstoelen zijn namelijk van die ouderwetse houten stoelen met rieten zitting en hoge rugleuning met 4 of 5 dwarsplankjes. Je ziet ze nog wel eens in pannekoekrestaurants, dit soort stoelen. Enfin, die rugleuning ziet er voor Mael natuurlijk reuze spannend uit. Dat klimt goed, net een ladder. Ja, totdat je te hoog komt. Dan is de balans verkeerd en blijft de stoel niet meer staan. Gelukkig kom je, als kitten, altijd weer op je 4 pootjes terecht en viel de stoel op de mat van Sep, dus ook daar geen brokken.  

Parc PAL

Net als veel bedrijven in Nederland hebben de (grotere) bedrijven in Frankrijk ook een personeelsvereniging, die onder andere allerlei leuke dingen voor het personeel organiseert. Zo konden we vorige zomer via de CE (Comité d'Entreprise; de personeelsvereniging dus) een keuze maken uit toegangskaartjes voor 3 pretparken/dierentuinen. Toegangskaartjes met een flinke korting. We hebben gekozen voor Parc Le PAL, een dierentuin en pretpark ineen op ongeveer een uurtje rijden vanaf hier. Op zondag 15 september lukte het dan eindelijk om naar Le PAL te gaan. Lang getwijfeld of we alsnog zouden gaan, want het motregende. Toch besloten om maar te gaan. De weersvoorspelling voor het vorige weekend waren ook niet uitgekomen, evenals de weersvoorspelling voor het weekend van 15 september en veel langer konden we niet meer wachten, omdat het park eind september de deuren sloot (voor de winterstop; niet voorgoed).

Ondanks de motregen waren er nog best veel bezoekers vonden wij. Alhoewel, in vergelijking met een drukke mooie zomerdag zal het niet meer dan een handjevol geweest zijn. Toen wij aankwamen was het eerste parkeerterrein (van de 5) nog niet voor de helft vol. Toen we aan het eind van de middag weer weggingen was de eerste parkeerplaats denk ik voor driekwart vol. Hoewel de motregen wel een beetje een grijs uiterlijk aan het park gaf, was het ook wel weer prettig. Je struikelde niet over de andere mensen, er was voldoende ruimte om ook iets te zien als de dieren werden gevoerd en je hoefde er dan niet een half uur van te voren al te zijn om een plekje vooraan te bemachtigen. Ook bij de attracties in het pretparkgedeelte waren de rijen kort. Slechts bij 1 attractie hebben de jongens langer dan een half uur moeten wachten. Bij andere attracties konden ze er in een half uur wel 3 keer in. Ook wel fijn. Enfin, ondanks het weer, toch een geslaagd uitje.

Thomas, Leon en Martijn zitten in het meest linker wagentje van 'Le Twist', een achtbaan waarbij de wagentjes waar je in zit ronddraaien  terwijl je vooruitgaat. Een vreselijk gevoel (Rienk en Gertie), maar vreselijk leuk (Thomas, Martijn en Leon, die er wel 5 keer in geweest zijn)

  

Hij bloeit!

Ergens eind juli, tussen onze beide vakanties in, is Ferb , de cavia van Leon, doodgegaan. Gertie en Leon hebben Ferb samen begraven in de tuin. Op een plekje dat Martijn en Leon al voor Gertie hadden omgespit. Gertie wilde namelijk nog graag wat bloeiende bloemetjes in de tuin en had in het omgespitte stukje bloemenzaad (Dagschone) gestrooid. De bloemetjes kwamen na enige tijd op, alleen aan de bovenrand van het stukje groeide niets. Dat kwam nu mooi uit. Daar konden we Ferb mooi begraven. Bij gebrek aan iets dat kon dienen als grafsteen hebben Leon en Gertie er nog wat bloemenzaad op gestrooid en 3 zonnebloemzaden in de grond gestopt. De Dagschone kwam op, net als de zonnebloemen. Maar omdat ze zo laat in het seizoen gezaaid waren was het natuurlijk nog maar de vraag of ze ooit tot bloei zouden komen.

Maar we hebben een mooie nazomer met redelijk wat zon en als de zon even niet schijnt, toch nog temperaturen van een graad of 20. Dus een week of 2 geleden kwamen er knoppen in de zonnebloemen en vandaag, 1 oktober (!), zie je echt duidelijk de gele bloemblaadjes van de zonnebloem. "Heb je jouw zonnebloemen zien bloeien?" vroeg Gertie aan Leon. Dat had Leon wel, maar het waren niet zijn zonnebloemen, maar eigenlijk die van Ferb.

Fakkel

Leon vindt altijd overal takken en neemt die dan mee naar huis. Op een dag vond hij een dikke bamboe-achtige stok. Die is geweldig en daar wil ik een fakkel van maken, aldus Leon. Goed idee, jongen, maar niet zonder toezicht. Het duurde even voordat papa of mama ook daadwerkelijk tijd hadden om Leon te helpen, maar toen was daar die ene zaterdagavond in september. Met repen stof van een oud hoeslaken werd de fakkel gemaakt en de vakantieparasolvoet werd in de grond naast het terras gestoken. Dan kon de fakkel veilig staan en hoefde niet te worden vastgehouden. 

De bewuste zaterdag was het prachtig weer geweest en de lucht was dan ook helemaal roze toen we naar buiten gingen om de fakkel aan te steken. 

Een kwestie van harmonie

Een nuttige website voor ons is la-conjugaison.fr. Hier vinden we de juiste verbuigingen, synoniemen voor verschillende woorden en definities.

Welnu, in omgekeerde richting en goed voor uw Frans, wat is:

1. ensemble de sons agréables à l'oreille
2. en musique, étude des lois pouvant produire de tels sons agréables
3. en musique, orchestre composé d'instruments à vent et de percussions
4. accord parfait entre les différentes parties d'un ensemble
5. accord entre les sentiments et les idées de différentes personnes
6. en mathématiques, qualifie une relation particulière entre plusieurs grandeurs

U mag niet meer raden, het is inderdaad harmonie. Nu is de Harmonie in Sanvignes een vieille dame van 114 jaar oud, maar jong van geest. Bovendien staat het orkest goed bekend en is het muzikale niveau bovengemiddeld, ondanks de recente inlijving van een niet-Fransman.... 

In het voorjaar speelden wij ons concert de printemps, in overleg en samenzang met het orkest van de (leerlingen van) de muziekschool. Omdat de gemeente een forse duit in het zakje doet van zowel de muziekschool als de Harmonie én omdat we in Frankrijk zijn, is het gebruikelijk dat bij een dergelijk evenement de gemeente even bedankt wordt. Dit heeft onze président niet gedaan en dat, gecombineerd met het feit dat er (blijkbaar, wij hebben dit spektakel gelukkig gemist) na het vertrek van de Poolse dansgroep (nee, dank u) aan het eind van die avond nog het e.e.a. opgeruimd moest worden, maar wéér (de voorgaande keren hebben gelukkig ook gemist) door de mensen van de muziekschool, werd reden voor ruzie. Dat wil zeggen: 1 betrokken (letterlijk en figuurlijk) leraar en harmonielid nam dit debacle als reden voor zijn opstappen. Een week of drie later stuurde het dagelijks bestuur van de Harmonie een brief aan alle leden, waarin zij hun ontslag aankondigden. Wij, de 'gewone' leden van de Harmonie, leefden in blije onwetendheid en wisten van geen brief, dus er was verbazing alom. 

Praat niet over jezelf, dat doen wij wel als je weg bent.... en dus werd er, voor en na de repetities, flink geroddeld over de ins en outs van dit verhaal. 

Goed, het muzikale jaar was om, de vakantie voorbij en afgelopen zondag was daar de algemene ledenvergadering. Hier las de président (eindelijk!) de gewraakte brief voor aan ons allen en hij deed het vervolgens af met: nou, daar kan iedereen het zijne van vinden, over tot de orde van dienst. 

En er werd overgegaan op een stemming voor een aantal nieuwe leden van de Conseil d'Administration (CA), een soort raad van toezicht, waarvan ieder jaar 1/3 moet worden vervangen. 

Of er ook gegadigden waren, aangezien de lijst met verkiesbaren wat te kort was. Dus, ach, waarom niet? Ik stak mijn hand op, mijn naam kwam op het schoolbordje en 5 minuten later was het klaar: die rare Nederlander met die moeilijke voornaam (de prijs voor de mooiste spelling gaat voorlopig naar: Rinjk en dat heb ik niet eens zelf verzonnen...) hoort ook bij de CA.

Waarop de président afsluit met: "mooi, dan moeten jullie nu maar beslissen wie er het stokje overneemt." Wat ik, en later bleek: met mij vele anderen, niet zo had begrepen: de demissionaire bestuursleden waren 'per definitie' verkiesbaar, maar stonden niet op de lijst (en niet op het schoolbordje) en ineens stemde er bijna niemand voor ze. Af door zijdeur, wil de laatste het licht uitdoen?

Eerlijk gezegd, en dit na een paar dagen nadenken: ik vind het ook wel prima. Die président leest de bewuste brief voor, vindt er het zijne van en laat het daar dan verder bij. En nu ik de inhoud ken denk ik: snap ik best. Maar waarom, als je toch vindt dat het nergens over gaat, stap je dan met z'n allen op? Dit bestuur zat er al een aantal jaren, het was vast niet de eerste keer dat iemand het niet met ze eens was, maar 1 brief waarin 1 persoon zijn mening weergeeft...is dat een reden om (allemaal!) op te stappen? 

Het had de smaak van: "nou, als ze niet tevreden zijn, dan zeggen we dat we opstappen en dan piepen ze wel anders!", oftewel: we bluffen ons er wel uit. Maar ja....iedere pokeraar kan je uitleggen dat goeie kaarten doorgaans een betere kans op winst geven dan bluffen. Waarvan akte.

En zo ineens ben ik, 3 dagen na "laat ik ook maar m'n hand opsteken, lijkt me wel interessant" bestuurslid van de Harmonie van Sanvignes. 

Een Nederlander in het bestuur van een Franse plattelands-harmonie... 

Laten we het maar met definitie n°6 uitleggen, vrij vertaald: een merkwaardige relatie tussen verschillende grootheden.

Kramp in de vingers

Het is weer begin september. Dat betekent de Rentréé, het begin van het nieuwe schooljaar. Daar wordt veel aandacht aan besteed, ook door de media en de commercie. Veel speciale Rentrée-aanbiedingen in de winkels en je wordt door iedereen gevraagd of de Rentrée goed verlopen is. Kort na de Rentrée van de scholen beginnen ook de clubs en (sport)verenigingen weer.

Voor de ouders bestaat de Rentrée vooral uit het invullen en ondertekenen van onnoemelijk veel formulieren en briefjes. Voor Martijn moesten we onder andere 2 identieke formuliertjes invullen met alle basisgegevens. Die gegevens hebben ze allang, want ook vorig jaar en het jaar daarvoor hebben wij datzelfde formuliertje in mogen vullen. De informatie staat dus allang in de computer van school, maar zoals zo vaak in Frankrijk, maakt men geen handig gebruik van de computer en blijft men vasthouden aan de ouderwetse formuliertjes. Ach ja, goed voor de werkgelegenheid. Op school is er iemand die dat weer moet overtypen en in de computer zetten. Anders zit zo iemand maar werkloos thuis. Enfin, verder een formuliertje invullen dat we geen beurs aanvragen (als je wel een beurs aanvraagt, moet je daar ook nog weer 3 A4-tjes voor invullen), een formuliertje waarin je toestemming geeft dat er van bepaalde activiteiten foto's worden gemaakt en alle adresgegevens moeten ook nog weer in het carnet genoteerd worden, waarbij je aangeeft of je kind zelfstandig naar huis mag en of dat ook mag als het laatste lesuur uitvalt. Zo niet, dan blijven de leerlingen op school en kunnen ze in de bibliotheek/mediatheek of de studiezaal terecht.

Dan komen begin september ook de formulieren van de sportvereniging weer: inschrijfformulier voor de club, inschrijfformulier voor de bond (als je competitie speelt), toestemmingsbriefje voor dit en dat, medische verklaring dat je geschikt bent om te sporten (volleyballen in ons geval). Zelfs kleine kinderen moeten naar de dokter (de huisarts volstaat) om de medische verklaring in te laten vullen. Het gaat dan voor sommige kinderen om een uurtje of twee sporten per week bij een sportvereniging en af en toe een zondag waarop er wat toernooitjes worden gespeeld. Gelukkig woont de dokter bij ons in huis; dat scheelt weer wachten in de wachtkamer bij de dokter en 23 euro per sporter.

  

Ik heb ondertussen kramp in de vingers van alle formulieren die aan het begin van het schooljaar weer ingevuld moeten worden, ook als er geen nieuwe informatie is. Welkom in Frankrijk.

Stapeltje formulieren dat voor 1 kind voor het volleyballen moet worden ingevuld. 

Lycée

Ik, Thomas, zit sinds het begin van het schooljaar op een nieuwe school, het lycée. Het lycee is het vervolg van het collège. Naast de leerlingen van het collège uit Sanvignes, gaat het merendeel van de leerlingen uit Montceau en omstreken naar dit lycée. Er zijn 8 klassen van 2nde (seconde), het vervolg jaar op 3eme (troisième; het laatste jaar van het collège).

Op het lycée is het allemaal wat serieuzer en wordt er van je verwacht dat je zelfstandig bent. Op het collège bijvoorbeeld hechtte men er veel waarde aan dat je precies het goede formaat schrift had etc., op het lycée maakt het de leraren niets uit, zo lang je je werk doet en je de les opschrijft. Ook lijkt het lycée meer op de Nederlandse middelbare school omdat je, zodra je een tussen-uur hebt, weg mag op eigen verantwoordelijkheid.

Qua niveau weet ik nog niet zo goed hoe het zit want we hebben amper les gehad, bijna geen huiswerk en een paar ‘rentrée’ toetsen. Ik denk dat het lycée wel ongeveer vergeleken kan worden met HAVO-VWO in Nederland. Daarentegen weet ik al wel dat ik een bepaald boek moet lezen voor een prijs die de scholieren van speciaal geselecteerde lycées uit mogen reiken. Je zou deze prijs een beetje kunnen vergelijken met de gouden griffel, maar dan dat de jury bestaat uit scholieren en de boeken die wij hiervoor moeten lezen zijn in 2013 gepubliceerd.

De wil is sterk....

maar we zijn toch gezwicht en hebben er, sinds woensdag 28 augustus, weer 2 huisgenoten bij.
Na de verdwijning van Domino en Paquerette werden ons links en rechts kittens aangeboden maar met de aankomende vakantieplanning en huisoppas hadden we er eigenlijk niet zo'n zin in. 
Tot een klasgenootje van Leon er 3 aanbood die bij hun thuis, op de boerderij, waren geboren en rustig daar konden blijven "tot het ons schikte". Tja, toen zijn we gaan kijken.... en dat moet je dus niet doen....
Vorige week bij thuiskomst gebeld: we willen ze nu wel komen halen. Meteen was niet mogelijk, maar de volgende dag wel. Toen werd de afspraak nog een keer verzet en uiteindelijk kwam de aap uit de mouw: er was er 1 zoek en eigenlijk kon alleen de vader van het gezin de katten benaderen, vooral als hij terugkwam van het melken (dan rook -ie vast onweerstaanbaar lekker naar melk en room...).
Het vermiste broertje / zusje werd helaas platgereden teruggevonden, en toen waren er nog 2.
Maar om die in een reismandje te krijgen: het kostte een uurtje lokken, proberen, afleiden en andere tactieken. En dan is het verschil wel duidelijk met een kat die in een huis is opgegroeid: deze 2 zijn geen (of beter: zeer weinig) mensen gewend. Niet bang voor de hond, overigens (als je al tussen de geiten en koeien hebt gehuppeld is zo'n beest niet zo eng meer) maar die tweevoeters.... 
Dus de eerste -tig foto's zijn bewogen: niet rustig te krijgen, behalve in hun mandje:

 

De voorste is de dapperste, uiteraard het vrouwtje, haar broer kruipt het liefst achter haar weg.

Eenmaal in de huiskamer hebben ze de eerste les geleerd: glas geeft niet mee. De enthousiaste ontsnappingspogingen (dwars) door de schuifpui liepen pijnlijk af. De volgende ochtend waren we iets gerustgesteld: melk en brokjes helemaal op en 2 keurige keutels in de kattenbak. Toch niet zó ruig opgevoed, gelukkig. Donderdag hebben ze de hele dag onder de bank gezeten. Inmiddels raken ze wat gewend en komen ze af en toe onder de bank vandaan. Ook horen we ze regelmatig onder de bank spelen met een pingpongballetje of een stoffen muisje. Het zal wat langer duren dan bij Paquerette en Domino, maar we hebben er alle vertrouwen in dat het goed gaat komen en dat ze zich hier helemaal thuis gaan voelen.

Na rijp beraad (en vele verschrikkelijke voorstellen) zijn we min of meer democratisch tot de volgende namen gekomen: Mabli (Welsh voor 'beeldschoon') voor het vrouwtje en Mael (Welsh voor 'prins') voor het mannetje.

Wie zaait...

mag oogsten. 

Vorige herfst hebben Rienk, Thomas en Martijn het moestuintje vergroot door nog een stuk gras om te spitten. Ons moestuintje meet nu ongeveer 4 bij 2 meter. Dus dit voorjaar werd er naast een beetje meer van de groenten van vorig jaar ook wortelzaad gezaaid. Door het natte en koude voorjaar ontkiemde niet al het zaad even goed en verschillende groenten hebben we later, toen het warmer en droger was, opnieuw gezaaid. Maar de wortels deden het vanaf het begin goed en groeiden voorspoedig. Sommige stengels schoten omhoog en er kwamen zelfs bloemen in. Gisteren hebben we alle wortels en een deel van de rode bieten geoogst en verwerkt. 

Onvoorstelbaar wat een hoeveelheid er dan nog komt van 2 korte rijtjes wortelzaadjes. En dat moest allemaal geschild, gekookt en geweckt worden: bijna 4 kilo eetbare wortels en 1,5 kilo bietjes!

Robin Hood cq Grijze Jager

Na alle boeken van de Grijze Jager (van schrijver John Flanagan) te hebben gelezen èn de film Robin Hood (met Kevin Costner) te hebben gezien, is Leon helemaal gek van pijl en boogschieten. Bijna twee jaar geleden heeft ie een pijl en boogset op z'n verjaardag gekregen, een bijna professionele boog met pijlen met grote zuignappen. Alles kun je opbergen in een mooie doos die tevens uitgeklapt het doel vormt om je pijlen op af te schieten. Nu is ie bijna 11 en vindt de zuignappen veel te kinderachtig. Echte pijlen wil hij hebben. Die heeft de Décathlon ook wel, maar die vinden z'n vader en moeder nog een beetje te eng. Dus na wat zoekwerk op internet (lang leve Google) heeft Leon gevonden hoe je echte pijlen maakt. Gisteren moesten er daarom takken gezocht worden in een bos hier vlakbij. Mooie, lange, rechte takken die tot pijl gemaakt kunnen worden. Met 4 of 5 takken als oogst, is Leon direct begonnen. Alle zijtakjes werden nauwkeurig verwijderd, er werden steentjes gezocht om pijlpunten van te maken en de veren, die tot dan toe als decoratie z'n slaapkamer sierden, werden naar beneden gehaald om versneden te worden tot veren voor het uiteinde van de pijl. Martijn, altijd geïnteresseerd in iets technisch, is inmiddels ook geraakt door het pijlen-maak-virus en gaat Leon helpen. Vanochtend zijn er 4 pijlen klaar en wordt de boog gepakt om ze uit te testen. Ze vliegen boven verwachting goed. Eén pijl landt zelfs in de tuin van de buren. Gelukkig zijn de buren op vakantie en zitten hun katten nog binnen. De stenen punten zijn wat minder bestand tegen het afschieten van de pijlen. Ze laten los wanneer ze hun doel hebben geraakt en daarna is het zoeken naar een 'naald in een hooiberg'. Martijn en Leon hebben besloten dat ze naar de Bricomarché (de Franse Gamma/Karwei/Praxis) moeten om ronde houtjes te kopen om pijlen van te maken. Ze kunnen er dan een houten punt aan slijpen, zodat het zoeken naar de pijlpunten tot het verleden behoort. Eenmaal weer thuis wordt er flink doorgewerkt. En daarna wordt er geoefend. Een verhuisdoos vol hooi doet dienst als doel en de heren vermaken zich de hele middag prima.

Leon met de zelfgemaakte pijlen

Martijn aan het boogschieten

Leon aan het boogschieten

Say cheese

Als je in de buurt van Millau kampeert en je houdt van kaas... dan kun je er niet omheen. Dan is een bezoek aan de grotten van Roquefort-sur-Soulzon een must. Het ienieminie dorpje Roquefort telt slechts 700 inwoners, maar alle Roquefortkaas ligt hier te rijpen. De grotten in Roquefort hebben zulke specifieke kenmerken dat de kaas alleen hier z'n specifieke smaak ontwikkelt.

Rienk en Gertie hebben de rondleiding bij één van de 3 kaasmakerijen in Roquefort gevolgd. Een koud uitstapje, want in de grotten zelf is het maar een graad of 10. Maar reuze interessant. Er wordt onder andere verteld hoe de Roquefortkaas ontstaan is en wat 'm zo speciaal maakt. Maar ook een lekker uitstapje, want de rondleiding eindigde natuurlijk met een proeverij.

De Roquefort kazen liggen in de grotten op houten planken te rijpen

Aan het eind van de vakantie zijn we teruggeweest naar Roquefort om er een wandeling te maken, maar natuurlijk vooral om Roquefortkaas in te slaan. En nu moeten we sparen voor een fles Gevrey-Chambertin. Heel goede, maar ook dure Bourgondische wijn. Samen vormen de Roquefort en de wijn een afrodisiacum, volgens Casanova....

Technisch hoogstandje

Onze eerste twee weken vakantie zitten erop. We zijn naar Millau geweest en hebben daar in de buurt veel gewandeld, dingen bekeken, maar zijn vooral ook lekker op de camping geweest. Veel gelezen (iedereen), veel gezwommen (Martijn, Leon en Sep), veel (Martijn en Leon) of een beetje (Thomas) getafeltennist en veel spelletjes klaverjassen gespeeld (Rienk, Thomas, Martijn en Leon). We zijn dus allemaal lekker uitgerust.

Eén van de dingen die we hebben bekeken is het Viaduct van Millau, een technisch hoogstandje van heb-ik-jou-daar. Bijna 2,5 kilometer lang over een diep dal. Het hoogste punt van 's werelds hoogste viaduct is 343 meter! En gebouwd (van niks tot de eerste auto's erover) in slechts 3 jaar tijd. Het rijtje cijfers dat te zien valt in de expositieruimte bij het viaduct is indrukwekkend. In een (heel) kort filmpje wordt uitgelegd hoe de brug gemaakt is. Leuk om te zien, maar persoonlijk vond ik de documentaire van Richard Hammond (voor National Geographic, maar wel te vinden op YouTube) veel leuker en informatiever. 

Vanaf de grond, maar ook vanuit de stad Millau, ziet het viaduct er enorm en indrukwekkend uit. Een paar dagen na ons bezoek aan het expositiecentrum zijn we bij het watermuseum Noria in Saint-Jean-du-Bruel geweest, waarna we op de terugweg via het Viaduct van Millau terug gereden zijn naar de camping. Hoewel je, in tegenstelling tot veel andere viaducten en bruggen, wel door de relingen aan de zijkant heen kunt kijken is het uitzicht vanaf het viaduct beduidend minder spectaculair dan het zicht op het viaduct vanaf de grond. 
Maar het blijft boeiend, dat soort technische hoogstandjes.

Dit mooie plaatje is niet zelfgemaakt, maar gekocht in de kampwinkel

  

Olympische Spelen

De afdeling Sport van het departement Saône-et-Loire organiseert jaarlijks een 'olympische sportdag' voor de laatste twee klassen van het basisonderwijs en de eerste twee klassen van het voortgezet onderwijs. Ieder jaar in een andere gemeente. Dit jaar viel de beurt aan twee kleine gemeenten: Sanvignes les Mines en St. Berain-sous-Sanvignes. Donderdag waren de basisscholen aan de beurt. Op het terrein van het zwembad waren heuse Olympische Spelen georganiseerd. Ieder team van de scholen werd genoemd naar een stad waar recent Olympische Spelen waren georganiseerd. 

Er werd van alles gedaan: behendigheidsspelletjes met tennisracket en bal, badminton, schermen, behendigheidsspellen met de voetbal, sumo-worstelen, een behendigheidsparcours fietsen, waterpolo, boogschieten, zaklopen, touwtrekken etc. Omdat bij de echte Olympische Spelen ook de Paralympische spelen horen, deden alle teams ook nog een behendigheidsparcours in een rolstoel. De afsluiting was een minitriathlon door 3 deelnemers van alle teams. Er werd begonnen met 50 meter zwemmen, daarna een rondje fietsen en als laatste hetzelfde rondje hardlopen. Het team waar Leon in zat is als derde geëindigd, vooral met dank aan Dorian die zo snel fietste dat hij de 6e, 5e en 4e fietser had ingehaald. De eerste twee lopers waren echter zo ver voor Leon gestart dat inhalen niet meer mogelijk was. Maar Leon rende voor zijn leven, liet zich niet meer inhalen en hield die 3e positie vast. Ondanks een paar druppen regen en een paar flinke windvlagen hadden we overwegend zon, echt sportweer.

het waterpolo, met op de achtergrond het zwembadterrein waar de overige activiteiten plaatsvonden

Een dag later was het de beurt aan de eerste twee klassen van het collège en dus mocht Martijn laten zien wat hij kon. Voor het collège was gekozen voor de sporthal en sportterreinen, naast het collège, als locatie. Dat betekende dat de waterspelen afvielen. In plaats daarvan waren er rugby, wandklimmen, kinball, basketball en een gymnastiekparcours naast de andere activiteiten. Alle activiteiten startten met een korte uitleg van het spel of de activiteit. Bij het collège eindigde de dag met een biathlon (rennen en kruisboogschieten) door 4 (2 jongens en 2 meisjes) deelnemers van ieder team. Martijn mocht zijn teamleden aanmoedigen tijdens de succesvolle biathlon; het team van Martijn eindigde als eerste! 
Beide jongens hadden een geslaagde sportdag.

uitleg over rugby en het aanleren van de basistechnieken

Voor alle deelnemers was er een t-shirt

Een ongeluk komt nooit alleen...

Na een heerlijk familieweekend in Zandvoort begon maandag 10 juni de gewone werkweek weer. Nietsvermoedend begonnen wij de dag, maar al gauw  kwam de eerste teleurstelling. De Espace had besloten dat bijna 2000 kilometer in één weekend wel genoeg was en weigerde maandagochtend te starten. Dus lopend naar collège en school met als gevolg dat ze alledrie te laat kwamen. Gelukkig leverde dat (deze keer) geen straf op. Daarna de garage gebeld. De eigenaar kwam om te proberen of het hem lukte de Espace bij huis weer aan de praat te krijgen. Helaas. Dus later op de ochtend kwam er een dépanneur met z'n vrachtwagentje om de Espace er op te slepen en naar de garage te brengen. Later in de week kwam de diagnose: de motor van de Espace was zo goed als dood. Vervanging van de motor of een andere auto waren de enige oplossingen. 

Donderdagavond hebben we zoals altijd voor het slapengaan de katten (Domino en Paquerette) een beetje blikvoer gegeven terwijl wij een rondje liepen met Sep (de hond). Omdat het nu echt lente- dan wel zomerweer was stond het bijkeukenraampje open, zodat de katten in en uit konden lopen. Vrijdagochtend zat Domino al te wachten op z'n voer, maar van Paquerette geen spoor te bekennen. Nu geeft Paquerette niet zo veel om blikvoer, dus die zou vast later komen. Niet dus. De hele dag geen Paquerette gezien. Ook 's avonds niet. Een week eerder was Domino al een hele dag weggeweest en 's avonds laat teruggekomen met allerlei verwondingen, vast van een vechtpartij. Maar Paquerette kwam niet terug. 

Ondertussen moesten er natuurlijk allerlei beslissingen genomen worden over de Espace. Nieuwe motor of andere auto. Uiteindelijk besloten om te gaan zoeken naar een andere auto. Maar daarvoor hadden we maar weinig tijd, want begin juli gaan we al op vakantie. En dan moet die andere auto er natuurlijk wel zijn. Gelukkig zijn we gauw geslaagd voor een andere, nieuwere, auto en kunnen we in de tussentijd gebruik maken van een leenauto van de garage.

Op zondag was Paquerette nog niet terug en dus hebben we briefjes rondgebracht in de buurt en bij de winkels in het dorp opgehangen. Ondertussen genoten we van Domino die even aanhankelijk was als altijd, maar ons wel even deed schrikken. We hadden ook Domino na het gebruikelijke ochtendritueel de hele zondagochtend niet meer gezien. Later op de dag ontdekten we gelukkig zijn schuilplaats. Hij lag heerlijk te slapen in een bijna lege lade van het ladenblok onder het bed van Martijn. Tussen het matras en het ladenblok was een kleine open ruimte van een centimeter of 10 waar Domino net de la in kon kruipen. Daar lag hij heerlijk te slapen. Ook maandagochtend heeft Domino in de la doorgebracht, terwijl hij de middag op de bank en de stoel heeft doorgebracht. Nu was het maandag ook te warm om buiten te zijn... Pas 's avonds ging Domino weer een beetje naar buiten. Na het opschrokken van z'n bakje blikvoer ging Domino via het bijkeukenraam naar buiten voor z'n nachtelijke strooptochten. Dinsdagochtend geen Domino die stond te bedelen om z'n voer. Er bekroop ons een akelig gevoel... . En inderdaad, sindsdien ook geen Domino meer gezien. 's Nachts is ie nog wel een keer in huis geweest, want later op de ochtend vond ik een dood muisje in de voerbak (een plek waar Domino vaker z'n vangsten achterliet), maar verder hebben we ook hem niet meer gezien.

Twee katten in zo korte tijd die zo maar opeens verdwijnen... Ondanks de verhalen die je van veel mensen hoort over katten die meerdere dagen tot een  of enkele maanden verdwijnen en dan opeens terugkomen, vrees ik dat we in ons geval te maken hebben met een buurman die het niet zo op katten heeft en die, in plaats van diervriendelijke verdrijvingsmiddelen, gif heeft neergelegd. Het vervelende is dat je al je buren op zo'n negatieve manier gaat bekijken. 
Wij zijn na een periode van 17 jaar opeens katloos en zullen dat (helaas) voorlopig ook nog wel even blijven.  

Domino

Paquerette