Kleine donderstralen

Mabli en Mael, de kittens, zijn nu een dikke maand bij ons en al helemaal gewend. Nog wel bang voor de stofzuiger, maar voor de rest is er niet veel meer waar ze nog bang voor zijn. Het zijn echt broertje en zusje, al is er wel heel duidelijk verschil in karakter. Het zal ons ook niet verbazen als de een een andere vader heeft dan de ander. Ze spelen veel samen, maar kunnen ook zalig samen slapen.

Ruzie maken kunnen ze ook. Vooral Mael kan Mabli af en toe echt aanvallen, waarbij er niet meer leuk gespeeld wordt, maar echt gevochten. Regelmatig miauwt één van de twee (meestal Mabli) dan ook van pijn. Hoewel ze iets groter is dan Mael, is Mabli veel minder fel en delft ze in dit soort gevechtjes dan ook vaak het onderspit. En ook al gaat Mael regelmatig achter z'n zusje aan om een robbertje met haar te vechten, hij kan ook niet zonder haar. Als Mael z'n zusje een tijdje niet gezien heeft, loopt ie om haar te 'roepen'. "Miaauuw, waar ben je? Miauw". En als ie haar dan weer heeft gevonden, is ie tevreden en stil. Mabli gaat wat meer haar eigen gang en het lijkt wel alsof ze af en toe een verstopplekje zoekt om even haar broertje niet te zien. 
Mael is de beweeglijkste van de twee. Hij speelt meer met pingpongballetjes, is ondeugend, klimt in de eetkamerstoelen... en valt ermee om. De eetkamerstoelen zijn namelijk van die ouderwetse houten stoelen met rieten zitting en hoge rugleuning met 4 of 5 dwarsplankjes. Je ziet ze nog wel eens in pannekoekrestaurants, dit soort stoelen. Enfin, die rugleuning ziet er voor Mael natuurlijk reuze spannend uit. Dat klimt goed, net een ladder. Ja, totdat je te hoog komt. Dan is de balans verkeerd en blijft de stoel niet meer staan. Gelukkig kom je, als kitten, altijd weer op je 4 pootjes terecht en viel de stoel op de mat van Sep, dus ook daar geen brokken.