Een kwestie van harmonie: van mosselen en anjers.

Wat is, in het Frans, een:

1. table avec tiroirs servant à écrire, pièce où est située cette table
2. par extension lieu de travail des employés aux écritures
3. service chargé d'une fonction spécifique
4. ensemble des membres d'une association, d'un syndicat, d'une assemblée, élus pour diriger les débats, coordonner les activités

Dat heet hier allemaal een bureau. Dus het ding waar je achter zit, maar ook de kamer waar het zich in bevindt en dat is hier in huis reden voor enige ergernis. Ik haal dat namelijk door elkaar als ik in het nederlands vertel wat ik gedaan heb. Dan zeg ik dingen als “ik zat in mijn bureau en …. “  waarop de rest van de goegemeente of iets zegt in de zin van “in welke la” of direkt roept “nee, Kantoor!”

En om de verwarring nog iets groter te maken: sinds begin september maak ik deel uit van het Conseil d’Administration van onze harmonie, maar binnen die CA ben ik nu lid van het het bureau (definitie nummer 4), ook wel het dagelijks bestuur. Toen er namelijk besloten moest worden wie er welke functie zou gaan krijgen, bood onze buurvrouw Claire zich aan als secretaris. Onderweg naar deze bewuste vergadering had ze blij aan me verteld hoe het haar nét voor het eerst gelukt was om een e-mail met bijlage te versturen....

Dus ze was blij om te horen dat ik, als zij zich aan zou melden als secretaris, wel de onderknuppel (secrétaire-adjoint) wilde zijn. En aangezien er niemand anders was die deze functies ambieerde werden we unaniem verkozen.

En vrijwel meteen konden wij ons storten op het fenomeen Moules-Frites. Het seizoen van de harmonie kent namelijk zo zijn vaste punten en het eerste is altijd in oktober: moules-frites. Aanvankelijk had ik begrepen dat dit inhield dat wij mosselen en friet klaarmaken en dat anderen komen om dat weer op te eten. Nou... ja en nee. Ten eerste is het organisatorisch niet eenvoudig om voor 120 man mosselen klaar te maken, frieten idem, en daarbij moet er muziek, uiteraard drank en weet-ik-veel-wat-nog-meer worden geregeld.  Want ze (de gasten) komen om 12 uur, eerst een borrel, dan aan tafel en dan moeten de frieten en de mosselen aangesleept worden (kinderarbeid bij uitstek) tot iedereen er méér dan vol van is. Dan kaas en een stukkie appeltaart en koffie. En dan… willen ze dansen!

Nou ben ik niet zo van de mosselen, de rest lust ik best maar het laatste wat ik na al dat eten zou willen is direkt aansluitend gaan dansen! Zo niet de Fransen: de laatsten gingen om 7 uur ’s avonds pas weg, we hebben de allerlaatste zelfs van het podium af moeten trekken omdat ie met z’n zatte hoofd de microfoon had gevonden en bezig was a capella een franse evergreen te kwelen. 

En hoe zit het dan met die anjers? 

Nou, die horen (blijkbaar) bij Ste Cécile. Dat is de beschermheilige van de muzikanten en haar dag is 11 november. Nu is dat ook de dag van de wapenstilstand van de oorlog van 1914-18 en dat maakt die dag hier een beetje vreemd: ’s ochtends is er eerst défilé:

Van een vast punt beneden in het dorp loopt een optocht, de Harmonie voorop, naar het oorlogsmonument en daar worden kransen gelegd en praatjes gehouden.

U ziet het goed, ondergetekende was de klos met de vaandel. Ik hoopte er vanaf te komen met: die vaste moppies muziek van jullie, die ken ik niet en die partituur is te klein (ik word ook ouder) om, geklemd op je pols, al lopend te lezen en te spelen. Niet getreurd: la bannière moet ook nog gedragen. Stik, daar sta je dan!

Na de plichtplegingen en toespraken is er een Vin d’Honneur in het gemeentehuis en dan: banquet bij de Harmonie. Ook dit banquet hoort bij de jaarlijkse ‘verplichte nummers’ van de harmonie en dus moest dat ook in allerijl worden georganiseerd. Overigens een stuk makkelijker dan de moules-frites, want voor een écht banquet huur je gewoon een échte cateraar in.  De burgermeester komt ook, verschillende notabelen en andere semi-muziekvrienden mogen komen, naast alle muzikanten. Dus een gang of zeven, apéro’s en wijn tot je er scheel van ziet en weer vooral veel muziek. Rustig de tijd nemen tussen de gangen door en zo begonnen we voorzichtig om 1 uur ’s middags en gingen door tot laat. Hoe laat weet ik niet, ik was het om half zeven écht zat en kon geen accordeonmuziek meer horen. Neemt niet weg dat de meeste oud-gedienden er toen nog vrolijk op los dansten! Allemaal versierd met een anjertje, want dat hoort erbij: er zijn mandjes met anjers (rood of geel) en speldjes: betaal wat je wilt en pak een anjer. Leverde, tot mijn verbazing, zo 100 euro op voor de harmonie…

Weer een hoop ervaringen rijker en één illusie armer: de “trou bourguignon” klinkt spannend maar is niet meer dan een klontje cassis-ijs met een scheut drank. Ça fait digérer! Ja ja, ieder excuus om weer wat anders alcoholisch te schenken gebruiken we graag, zal je bedoelen.