Verkozen!

Vanochtend (dinsdag 30 september) waren de electies van de délégués (klassenvertegenwoordigers). Als je délégué bent, moet je naar de conseils des classes (de besprekingen van het trimester), je moet proberen eventuele problemen op te lossen en bijvoorbeeld zieke leerlingen naar de vie scolaire te brengen (de vie scolaire is een soort van kantoortje waar bijgehouden wordt of leerlingen aan- of afwezig zijn, waar het gedrag van leerlingen wordt bijgehouden en wat het eerste aanspreekpunt voor de leerlingen en ouders is). Als er belangrijke berichten zijn aan de klas, dan vertellen de délégués dat. Als leerlingen personele problemen hebben waar ze over willen praten maar niet met volwassenen, dan kunnen ze daar met de délégués over praten.

Ik, Martijn, had vrijdag bedacht dat ik me wel verkiesbaar wou stellen want dat had ik nog nooit gedaan. Ik vond dat ik het op z'n minst één keer zou moeten doen want ik zit in het laatste jaar op het collège. Dit was dus mijn laatste kans. Ik heb me daarom verkiesbaar gesteld.

Voor de verkiezingen van de délégués worden duo's van leerlingen gemaakt die zich verkiesbaar willen stellen. De twee leerlingen, de titulaire en de suppléant(e), worden samen gekozen. De titulaire is degene die overal naar toe gaat, en de suppléant(e) gaat mee als tweede vertegenwoordiger of vervangt de titulaire als die er niet kan zijn. Ik heb me samen met Marion (een meisje uit mijn klas) verkiesbaar gesteld: ik als titulaire en Marion als suppléante. Er waren nog twee andere duo's. 
Per klas worden twee klassenvertegenwoordigers (met elk hun suppléant) gekozen. 

Iedereen in de klas (ook degene die zich verkiesbaar stellen) mag stemmen. Je neemt een envelop en één kaartje van elk duo. Daarna ga je een hokje in en doe je er 2 in de envelop en de andere doe je weg. Iedereen heeft dus twee stemmen. Na het stemmen worden de stemmen geteld, om te winnen moet je de absolute meerderheid hebben. Jimmy (een van de verkiesbaren) had 17 stemmen, Thibault (de andere verkiesbare) had er 10, en ik 9. Jimmy was dus sowieso verkozen tot délégué. Zowel Thibault als ik hadden niet de helft plus 1 van de stemmen (er waren die dag 19 leerlingen), dus moest er een tweede keer gestemd worden tussen Thibault en mij. Eén kaartje per envelop deze keer. In dit geval was het niet meer degene met de absolute meerderheid die wint maar degene met de meeste stemmen. Op een wonderbaarlijke manier had ik het voor elkaar gekregen om 10 stemmen te krijgen en Thibault 9.  Ik was verbaasd dat ik zoveel stemmen had gekregen, maar was verkozen. 

Toerist in eigen regio...

Vandaag toerist geweest in eigen regio en het charmante Charolles, op slechts een half uurtje rijden, bezocht. Een klein stadje met ongeveer 3000 inwoners, ooit de hoofdstad van het graafschap Charolais. En de Charolais is natuurlijk wereldberoemd vanwege de witte Charolais koe die zulk ontzettend lekker vlees geeft. In Charolles vind je dan ook het Maison du Charolais waar je alles te weten kan komen over de Charolaiskoe, vanaf dat ie in het weiland loopt totdat het vlees op je bord ligt. Wij hebben het vandaag gehouden bij een stadswandeling. 

Charolles

Grote delen van het stadje zijn Middeleeuws, waaronder de restanten van het kasteel van de graven van Charolais, waaronder Filips de Stoute en Karel de Stoute. Nu is het stadhuis gevestigd in het kasteel en de tuinen er omheen zijn prachtig. In de tuin onder andere Le Tour de Téméraire (de toren van Karel de Stoute), die prachtig is gerestaureerd.

Le tour de Téméraire

De bijnaam van Charolles is volgens de toeristische Michelingids "Klein Venetië van de Charolais". Er is inderdaad veel water in Charolles, diverse kanalen verbinden de riviertjes Arconce en Semence. De gemeente heeft de stad en vooral de kades rijkelijk van bloemen voorzien, waardoor Charolles een heel charmant stadje is.

Het centrum van Charolles wordt, zoals elk stadscentrum, gedomineerd door de kerk. De église du Sacré Coeur is gebouwd tussen 1863 en 1868. De klokken in de klokkentoren zijn afkomstig van een andere kerk en de zwaarste klok weegt 1280 kilo.

église du Sacre Coeur 

Onvoorstelbaar dat zo'n groot gebouw in 5 jaar gebouwd is...

Wij hebben ons prima vermaakt in Charolles en hebben ons (zoals we al wel eerder hebben gedaan) voorgenomen om regelmatiger de diverse stadjes en bezienswaardigheden in onze omgeving te gaan bezoeken.

Spoorzoeken

Wij houden er van om te wandelen en dat doen we dus ook in onze vakantie. Soms met z'n allen, soms Rienk en Gertie samen, maar Sep gaat altijd mee. Deze vakantie in de Drôme was wat dat betreft geweldig. Er waren wel 6 wandelingen in de directe omgeving van de camping die we konden lopen zonder eerst ergens met de auto naar toe te moeten rijden. Dat hebben we dus veelvuldig gedaan. 

Gelukkig heeft men in Frankrijk een redelijk eenduidig systeem om de wandelroutes te bewegwijzeren. Met een paar simpele streepjes wordt de richting aangeduid. De richting(en) die je niet moet nemen, worden voorzien van een kruis. Daarnaast wordt voor regionale en lokale wandelingen altijd de kleur geel gebruikt en voor wandelingen uit de serie Grande Randonnée (die door meerdere departementen en/of regio's gaan) altijd een rood en wit streepje. Dus als je 't systeem door hebt zou het altijd heel simpel moeten zijn.

Maar niets is minder waar. Zelfs de geoefende wandelaar mist nog wel eens een streepje. De streepjes worden dan ook overal waar mogelijk is geplaatst. En dat is de ene keer links van de weg of het wandelpad, de andere keer rechts. Je vindt de streepjes op bomen, lantaarnpalen, de achterkant van een verkeersbord, een elektriciteitspaal of de hoeksteen van de boerenschuur die direct naast de weg staat. Het is allemaal mogelijk. Soms vind je de streepjes op een dikke steen die in het pad ligt, maar ook bijvoorbeeld op een ooit in de berm geplaatste auto. 

Goed zoeken en dan vind je helemaal links, op het spatbord, een geel streepje

Meestal wordt linksaf op deze manier aangegeven. Voor rechtsaf is het natuurlijk precies andersom.

Bij bovenstaande foto werd de verandering van richting niet op de gebruikelijke manier aangegeven, maar door deze gele streep op de steen in combinatie met een kruis op een boom langs het andere pad. Rechts op de foto zie je nog een stapel stenen (cairn). Vaak plaatsen wandelaars op een kruispunt van paden of op een markant punt in de route een steen. Na verloop van tijd ontstaat er dan zo'n piramidevormige stapel. Wanneer de stapel te groot wordt, zie je vaak vlak ernaast of een eindje verderop het begin van een tweede stapel.

Streepjes op bomen geplaatst zijn soms aan het eind van het seizoen een stuk minder zichtbaar. Het groen is gegroeid en de wandeling wordt opeens een echte spoorzoekoefening. En dan loop je gemakkelijk een stukje extra, zeker als het kruis, dat aangeeft dat je in de verkeerde richting loopt, ontbreekt of ook verstopt zit achter groen.

Of nog net zichtbaar op een oud wit busje in de berm....

En soms vind je een hele tijd niets, kom je de bocht om en ineens is daar het einde van de wandeling, vaak gemarkeerd door een bordje: coucou!

Zomerbui

Na een echt warme zomerdag donderdag, met temperaturen van boven de 30°C, was het gisterochtend grijs en grauw en regende het zachtjes. Gelukkig was er geen wind. Als het waait en regent tegelijk, en de wind komt uit een bepaalde hoek, dan hebben we hier regelmatig last van plassen water die bij de (dichte) schuifpui door naar binnenkomen. In de herfst en winter liggen er hier daarom vaak standaard een paar oude handdoeken voor de schuifpui. 

Enfin, gisteren leek er dus weinig aan de hand. Gewoon een natte, grijze zomerdag. De eerste was dus maar in de droger gedaan in plaats van lekker buiten aan de lijn. En zoals ik vaker doe, even Facebook gecheckt. Op een pagina voor Nederlanders in Frankrijk zie ik een linkje van een meteobedrijf, een andere dan waar ik normaal op kijk, en daar wordt voor ons departement de code oranje aangegeven. Dat betekent dat er heftig weer verwacht wordt. Ik lees alle bijgevoegde commentaren en ontdek dat men in de Auvergne al te maken heeft met onweer en harde wind. Maar dat is afhankelijk van waar in de Auvergne (want hele grote regio) één tot drie à vier uur rijden hier vandaan. Aha, ook commentaren uit het departement naast de onze, waar het een beetje waait. Ik schrijf een ook een commentaar en ga daarna verder met m'n klusjes. De zon is intussen door de wolken gebroken en ik zie dat de buurvrouw de was buiten heeft opgehangen. Als mijn tweede lading was klaar is, hang ik em ook buiten op. De lucht ziet er prachtig blauw uit, met mooie witte wolken. Geen onweersbui te bekennen. Na de lunch, terwijl Thomas en Martijn de afwas doen, ga ik buiten het onkruid wieden tussen de stenen van het terras. Het is nu ook weer erg warm, wel een soort drukkende warmte, dus dat onweer kan wel komen, maar voorlopig nog niet. Om een uur of vier betrekt de lucht wat. Ik haal de was van de lijn en besluit de laatste dingen, die nog niet helemaal droog zijn, ook naar binnen te halen en niet te laten hangen. Martijn gaat al vast Sep uitlaten, terwijl ik Leon ophaal die bij een vriendje in het dorp speelt. Daarna gaat ieder z'n gang. Het wordt bewolkt, maar dat is ook alles. 

Ineens breken de wolken open en komt de regen met bakken naar beneden. Mabli komt direct binnen, maar van Mael geen spoor. De wind zet op en ik hoor Martijn zeggen:"de tuintafel wil er vandoor". Nu is die bij een zomerstorm twee jaar geleden al eens door de tuin gewaaid en daarbij is een poot lichtelijk beschadigd, dus een tweede vliegpartij door de tuin gaat ons waarschijnlijk een tuintafel kosten. Dus ik roep naar de jongens: "wie gaat er mee naar buiten?". Martijn gaat mee. We doen de garagedeur open om naar buiten te gaan en zijn binnen 3 stappen tot op onze huid toe nat. Op de hoek van het huis staat het al bijna blank. Snel pakken we de tuintafel en lopen ermee om het huis. Bij de bijkeuken hebben we een hoekje waar het met deze windrichting bijna windstil is en daar zetten we de tafel neer. We zien de regenpijp in die hoek die al dat water niet kan verwerken. Op twee plekken, waar de stukken regenpijp in elkaar geschoven zijn, komt het water er uit sproeien en ook daar staat de tuin blank. We halen ook de stoelen nog op. Terwijl we daarmee bezig zijn begint het te hagelen, dus wij rennen elk met een stoel terug naar het hoekje bij de bijkeuken, kwakken de stoelen daar neer en rennen de hoek om, waden daarna nog door een stukje blank staande tuin en daarna de garage in. Maar daar komt de volgende schrik: het water loopt de garage in. En niet een klein beetje zoals normaal, maar het loopt helemaal onder de bagagekar door. We pakken alle oude handdoeken van Sep die in de garage liggen om het water te stoppen. Achterin de garage staan namelijk nog een aantal verhuisdozen opgeslagen met spullen die we in dit piepkleine huisje niet kunnen gebruiken. Evenals wat houten kastdelen en planken. En dat alles moet wel droog blijven. De handdoeken doen hun werk.

Thomas heeft ondertussen beneden en boven alle ramen dicht gedaan. En is daarna droge kleren voor Martijn en mij gaan zoeken. Het water druipt uit onze t-shirten en broeken. Het is gelukkig niet koud, dus wij zien er alleen maar de lol van in. Ondertussen komt ook Mael binnen. Hij is minstens net zo nat als Martijn en ik en wordt door Thomas afgedroogd voordat ie verder het huis in mag. 

We trekken droge kleren aan, wringen onze kleren uit boven een emmer en doen ze in de wasmachine. Tijd om de boel binnen te inspecteren. Zoals te verwachten vinden we grote plassen water bij de schuifpui. Gelukkig komt het deze keer niet tot onder de piano. 

Daarna controleren we met z'n drieën de slaapkamers boven. Ondanks de luiken die bijna helemaal dicht waren, is de regen toch nog de slaapkamers binnengekomen. We nemen elk een slaakamer en vegen de plassen water, die onder de ramen liggen, op. Inmiddels is het gestopt met regenen. Ik ga de schuur in om de handdoeken daar uit te wringen en opnieuw te gebruiken om het regenwater op te dweilen. Nadat ik al het water uit de schuur heb en alle handdoeken heb uitgewrongen, zit er een ongeveer 4 liter water in de emmer.

De bui duurde misschien 20 minuten, maar we zijn ruim 40 minuten bezig geweest om alles weer op te ruimen. De wasmachine en droger hebben tot 's avonds laat gedraaid om alle natte kleren en handdoeken weer schoon en droog te krijgen. 
Rienk was ten tijde van de bui in Montceau les Mines, een kilometer of 8 verderop, en heeft daar alleen een beetje regen gehad. Niks niet zomerse stortbui zoals wij hier hebben gehad. 
Een uurtje na de bui trekt de lucht weer open, komt de zon er weer door en hebben we nog een prachtige zonnige avond. 

Muizen, motten, vlinders...

Sinds een paar maanden gaan ze naar buiten, onze katten Mabli en Mael (zie de blog van 6 februari 2014). En dat vinden ze geweldig. We houden ze 's nachts binnen (als het lukt om ze 's avonds binnen te krijgen) omdat we niet nog eens twee katten willen verliezen als maal voor de 'familie Vos'. 
Een wekker hebben we niet meer nodig: iedere ochtend om half zeven miauwen Mabli en Mael ons wakker omdat ze naar buiten willen. De hele dag zijn ze buiten en komen zo nu en dan even naar binnen. Mael gaat 's ochtends gauw even naar buiten, doet z'n behoefte in een hoekje van de moestuin dat niet gebruikt wordt en komt dan naar binnen om te vragen om z'n ochtendknuffel. Een echte knuffelkat. Mabli niet. Zij wil alleen knuffelen als zij daar zin in heeft en vooral niet als de baasjes dat willen. Mabli vertrekt 's ochtends en is dan lekker lang op pad. Regelmatig komt ze terug met een dood veldmuisje. Als een echte kat komt ze die naar binnen brengen, jak. Vanochtend leefde het muisje nog dat ze mee naar binnen bracht. Leon en ik waren boven bezig en wij hoorden wat gestommel op de overloop. We hebben daar een grote nis met planken als bergruimte. Onder de onderste plank staan een aantal verhuisdozen waar nog allemaal spullen in zitten. Tussen de dozen en de plank zit een paar centimeter. Een favoriete verstop- en slaapplek van Mabli uit de tijd dat ze nog niet naar buiten ging. We zagen Mabli tussen de dozen kruipen en springen en gingen op onderzoek uit. Bleek daar een nog levend muisje te lopen waar Mabli op jaagde en wat mee wilde spelen. Gauw de slaapkamerdeuren dicht gedaan en om hulp geroepen. Deze moeder durft namelijk wel een spinnetje te pakken, maar is een beetje bang voor levende muisjes. Martijn en Leon hebben samen het muisje gevangen, terwijl ik Mabli had opgesloten in een slaapkamer. Het muisje is aan de rand van de tuin weer vrijgelaten en is hopelijk zo slim om zich niet weer door een kat te laten vangen. 

Mabli, de jaagster

Naast muizen jagen Mabli en Mael ook achter vlinders en andere vliegende insecten aan. Vooral Mael maakt daarbij de prachtigste sprongen. Een waar schouwspel om te zien. Helaas nooit een camera bij de hand op het moment dat ik Mael zie jagen op vlinders, bijen en motten. En tegen de tijd dat ik de camera heb gehaald, zit Mael weer heel ergens anders, want die vlinders die vliegen overal maar naar toe...

Mael

En even later liggen ze dan lekker samen te slapen op een kussen in de kamer. 

Terug naar de Middeleeuwen...

Een driedaags weekend voor de deur en een prachtige weersvoorspelling: tijd om weer eens toeristje te spelen. Op ons verlanglijstje stond nog het Middeleeuwse kasteel van Guédelon. In de Bourgogne, dus onze regio, maar niet echt naast de deur. Ruim 200 kilometer en dik tweeëneenhalf uur rijden. Het kan wel in één dag, maar echt comfortabel is het niet. En dus pakten we de tent en slaapzakken in en streken voor 2 nachtjes neer op de gemeentelijke camping in Saint Fargeau, een kilometer of tien vanaf Guédelon. 

Guédelon is de locatie waar een Middeleeuws kasteel gebouwd wordt met Middeleeuwse bouwtechnieken. Aanjager van dit project was de eigenaar van het kasteel van Saint Fargeau die erg geïnteresseerd was in de archeologische aspecten van zijn kasteel. Hij ontdekte dat de basis van zijn kasteel Middeleeuws was en raakte daardoor geïnteresseerd in Middeleeuwse kastelen en bouwtechnieken. Met behulp van iemand anders werd er een projectplan bedacht en werden financiers gezocht. In 1998 is men met de bouw van een 13e eeuws kasteel begonnen. Men verwacht nu nog minstens 7 jaar nodig te hebben voor het voltooien van het bouwwerk. 

Het Middeleeuwse kasteel in aanbouw. Er is een fictieve opdrachtgever verzonnen, een ridder, en daarop is het bouwplan van het kasteel aangepast. In de 13e eeuw schijnen er ontzettend veel van dit soort kastelen in Frankrijk te hebben gestaan. Zo ongeveer iedere 30 kilometer. Er was daardoor ook enorm veel bouwervaring. In die tijd duurde het zo'n twaalf jaar voordat een kasteel helemaal af was. In Guédelon doen ze er twee keer zo lang over. Enerzijds omdat een deel van de ervaring die de vroegere bouwers hadden is verdwenen en er nu opnieuw uitgevonden moet worden hoe iets gedaan moet of kan worden. Anderzijds omdat de werknemers van nu weliswaar professionele krachten zijn, maar naast hun timmer- en metselwerk ook vragen van bezoekers beantwoorden en desgewenst uitleg geven over het werkproces en de technieken die ze gebruiken.

Het woondeel van het kasteel is inmiddels klaar, maar de torens, de muur die de binnenplaats zal omheinen en de poort moeten nog afgemaakt worden. Indrukwekkend om te zien. In het bos rondom het kasteel zijn de verschillende werkplaatsen. De grondstoffen die gebruikt worden om het kasteel te bouwen worden ter plekke gewonnen en verwerkt. Er is een kleine steengroeve, waar de stenen worden uitgehouwen en in vorm gebracht. Er worden bomen omgehakt en verwerkt tot balken, planken en houten dakpannetjes voor de bijgebouwen. De balken en planken worden daarna door de timmermannen verwerkt tot steigers, vloerplanken, de raderen waar een werknemer in rondloopt om de takellift met stenen omhoog te laten gaan...

Deze jongens hebben geen sportschool nodig...

In de touwslagerij worden touwen gemaakt, maar helaas mogen die niet ter plekke gebruikt worden voor de 'liften' in verband met de veiligheidseisen. Maar er zijn genoeg plekken op het kasteelterrein waar ze wel gebruikt kunnen worden. 
Ook de dieren die je in de Middeleeuwen op of bij zo'n kasteel aantrof, zijn op het terrein te vinden: varkens, trekpaarden, ezels, ganzen, kippen, etc. Sep was ook mee en heeft zich overigens vorstelijk gedragen tussen de vele duizenden bezoekers die er Pinksterzondag waren. Sep vond de ezels reuze interessant. Helaas waren de ezels niet zo in hem geïnteresseerd. 

Een ontzettend leuke dag! Guédelon blijft op ons toeristisch verlanglijstje staan. Over een jaar of drie willen wij dit fantastische project nog eens bezoeken om te zien hoe de bouw vordert.

Hoe je van een koolzaadveld voor de deur een veldboeket op tafel krijgt...

Mooi om te zien, zo'n koolzaadveld voor de deur. Maar we hebben nu ook ondervonden dat daar nadelen aan vastzitten.

Vorige week gaf de boordcomputer van de auto de melding dat de ABS en EPS gecontroleerd moesten worden. Beetje gek, vonden wij, want de auto had nog geen twee weken eerder een grote beurt gehad. Toch maar even naar de garage... Daar werd de boordcomputer van de auto aan de grote computer gekoppeld, zodat een mooie en gedetailleerde uitdraai van de foutmelding gemaakt kon worden. En inderdaad, er bleek iets niet in orde. Wat was het geval? Voor de ABS gaat er een slangetje naar het wiel die de snelheid meet. De monteur vertelde mij dat dit slangetje gemaakt wordt van een soort materiaal waarin onder andere ook koolzaad verwerkt wordt. En muisjes schijnen dol te zijn op koolzaad en het gebeurt dus regelmatig dat muizen deze kabeltjes doorknagen met als gevolg een foutmelding voor de ABS. Dus maar weer naar huis en de volgende dag opnieuw naar de garage, zodat het nieuwe kabeltje geplaatst kon worden. Gelukkig had de monteur het kabeltje voor het plaatsen omwikkeld met een beschermmateriaal, zodat de muizen het kabeltje nu hopelijk niet meer lekker vinden.

Voor Sep is het altijd prettig als de auto naar de garage moet. Dat betekent namelijk dat ie mee mag en dat hij, samen met 't vrouwtje, terug loopt naar huis. Midden door de weilanden en dus kan ie lekker loslopen. 't Vrouwtje vond het ook niet zo erg. Ze houd van wandelen, het zonnetje scheen en onderweg plukte ze nog een mooi veldboeket voor op de tafel.

Prehistorie, onderaardse rivier en fossielen = grotbezoek

Ondertussen is het bijna traditie geworden: in het voorjaar en in het najaar komen de ouders van Gertie enkele dagen met de camper op bezoek. En ook 'traditie' is dat we ze dan een beetje van onze omgeving laten zien. En dat is voor onszelf ook leuk. Immers, met twee sportende zonen en één zoon en vader die muziek maken, blijft er vaak genoeg in het weekend geen tijd over om ergens naar toe te gaan. Familiebezoek is dan een mooie reden om ons departement of onze regio verder te gaan verkennen. 
Want hoe langer we hier wonen, hoe meer we tot de ontdekking komen dat we het hier allemaal in de Bourgogne hebben. De wijnvelden en bijbehorende domaines of châteaux, dat weet natuurlijk iedereen. Maar voor grotten hoef je bijvoorbeeld niet per sé naar de Dordogne of de Ardèche. Die heb je hier ook. Wij bezochten afgelopen zondag met opa en oma de grotten van Azé.

De grotten van Azé bestaan uit een prehistorische grot en een nog actieve grot met verschillende gangen. We begonnen de rondleiding in de nog actieve grot met een onderaardse rivier. Inmiddels is een groot deel van de grot verkend en bekend, maar een (vermoedelijk) bijna even groot deel is nog onbekend. Voer voor speleologen. 

De onderaardse rivier

Na de actieve grot gingen we de Prehistorische grot in. Deze grot bood vanaf zo'n 300.000 jaar geleden regelmatig onderdak aan dieren en mensen. In deze groot zijn vooral veel botten van holenberen gevonden, maar ook fossielen van andere beerachtigen, holenleeuwen, paarden, neushoorns en allerlei knaagdieren. Ook tegenwoordig wordt de grot nog door dieren gebruikt: een aantal soorten vleermuizen komt ieder jaar in de grotten van Azé overwinteren 

Reconstructie van een skelet van een holenbeer, van botten die in de grot zijn gevonden

In deze grot vinden we natuurlijk ook de bekende stalagmieten en stalactieten. 

Schoolreis naar Parijs

Maandag 24 maart 2014 om vier uur 's ochtends zit ik, Martijn, in de bus, klaar voor een reis van ongeveer 5 uur. De reis naar Parijs is georganiseerd door de leraar kunst en handenarbeid. Dat verklaart het programma met bezoek aan het Louvre, Notre-Dame en de Champs-Elysées. De lerares muziek, een leraar Frans en de lerares geschiedenis/aardrijkskunde waren ook meegekomen. We zijn natuurlijk wel een keer gestopt voor het "tweede" ontbijt. We kwamen dus ongeveer om half tien-tien uur in Parijs aan. Eerst gingen we naar de Notre-Dame. Mijn groep bekeek eerst de binnenkant (het is éééénorm) en daarna de torens. Om op de torens te komen moet je eerst ongeveer 420 traptreden klimmen in extreem kleine spiraaltrappetjes. Na het bezoeken van de Notre-Dame gingen we lopend naar de Jardin Des Tuileries. Op weg daar naartoe kwamen we langs de Pont des Arts, de brug die vol hangt met hangsloten.

Daarna gingen we in de Jardin des Tuileries eten waar we, zoals bij elke maaltijd in Frankrijk, anderhalf uur voor hadden. Tijdens het eten moest ik naar de wc dus gingen we, zijnde zes kinderen, met een van de leraren het Louvre in om te gaan plassen. De mannen-wc's waren zo goed als leeg dus dat was snel klaar, maar zoals altijd was er bij de vrouwen-wc's een enorme wachtrij. Gelukkig hadden we nog een uur om te eten. 

Na het eten gingen we het Louvre in via een speciale groepen-ingang. Daar kregen we een soort van walky-talkies die maar een kant op werken zodat de leraar ons dingen kon vertellen zonder dat hij hoefde te schreeuwen. 

We hebben dus een paar schilderijen gezien waaronder de Mona Lisa en de Sacre de Napoléon I. Er waren ook enorme schiderijen waarvan de grootste ongeveer 9x7 meter was (muur schilderingen niet mee geteld).

Dit is de beste foto die ik van de Mona Lisa heb kunnen nemen want er stond een drie of vier mensen dikke rij het schilderij te bewonderen.

Dit is één van de grote schilderijen. Er staan een paar mensen voor om te laten zien hoe groot het schilderij is. 

We hebben ook de oude appartementen van Napoleon III in het Louvre gezien. Het is echt groot, maar in verhouding tot het hele Louvre is het maar een klein deel. Het Louvre is wel een halve kilometer lang met 5 of 6 verdiepingen (Ik ken niet de precieze oppervlakte). Hier is een foto van de eetzaal van Napoleon III. Uiteraard is het bestek van goud en zijn de muren bekleed met bladgoud.

Daarna zijn we door de Jardin des Tuileries gelopen, de Jardin des Tuileries is de enorme tuin die achter het Louvre ligt. We zijn halverwege nog even gestopt en daar heb ik een paar foto's gemaakt

Een paar bloemen in de tuinen.

Het Louvre gezien van de Jardin des Tuileries .

Nadat we door de tuinen hebben gelopen zijn we uitgekomen op de Champs-Elysées. Op de Champs-Elysées zijn een heleboel winkels en andere dingen zoals de auto showrooms, bijvoorbeeld die van Renault, Peugeot, Mercedez en Toyota. Wij zijn dus gaan kijken in die showrooms. We zijn bij de showrooms gaan kijken vanwege een project wat we met kunst hadden gedaan over auto concepten. In een zijstraatje vlakbij een van de showrooms stond een Ferrari, daar moest ik dus wel een foto van hebben. De Ferrari kan je huren voor 89€ per ritje, Gewoon iets wat je in Parijs kan doen zodat je tenminste één keer in zo'n auto hebt gereden. 

Aangekomen bij de Arc de Triomph stapten we in de bus die daar op ons stond te wachten. Met de bus reden we naar de Eiffel toren waar we nog even gelopen hebben en daarna weer in de bus zijn gestapt om weer terug te rijden naar Sanvignes. We zijn uiteindelijk om ongeveer half twaalf terug gekomen, dus ik lag om middernacht in bed te snurken. En gewoon de volgende ochtend weer school. en ik was natuurlijk zo gelukkig dat ik om één uur weer moest beginnen 's middags en om vijf uur weer uit te zijn. Die zelfde avond hadden we nog het concert van het ensemble de flûtes genaamd Flute et Drum Fantasy.

Tour de France deel 2: voortijdige finish

Zaterdagochtend 22 maart verzamelen we om kwart over 9 's ochtends bij de sporthal in Sennecey-le-Grand om naar Hyères aan de Middellandse Zeekust te vertrekken. We, dat zijn 6 volwassenen en 9 kinderen, waarvan 7 spelers. Eén volleyballer is vrijdagavond al met zijn ouders en zus naar Hyères vertrokken en reist dus niet met ons mee. We verheugen ons allemaal op een weekendje volleybal en een beetje sightseeing in Hyères. Maar de weergoden zijn ons niet gunstig gezind. Na 2 weken stralend lenteweer, begint het vrijdagavond in bijna heel Frankrijk te regenen en de vooruitzichten voor het weekend zijn niet geweldig. Het merendeel van de reis naar Hyères regent het. Een picknick onderweg valt daarom letterlijk in het water en wordt dus gauw ingeruild voor een warme maaltijd bij de Courtepaille, een nationale restaurantketen bekend om zijn gegrilde vlees. En echt Frans, de maaltijd tussen de middag is een belangrijke, dus daarvoor neem je de tijd. Zo ook wij. Wel voor iedereen een standaardmenu, maar dat betekent alsnog: salade vooraf, hoofdgerecht, nagerecht en een kopje koffie/thee ter afsluiting. Dik anderhalf uur later zitten wij propvol en gaan we verder naar Hyères. Nog steeds in de stromende regen. Met dank aan de lange middagpauze komen we tegen zessen aan in Hyères. Ondanks de druilerige weersomstandigheden kijken we onze ogen uit. In de middenberm van de weg waarover we Hyères binnenkomen, staat de ene na de andere palmboom. In de buurt van het hotel zagen we sinaasappelbomen in de tuinen staan en wij droomden al over verse jus d'orange uit eigen tuin bij het ontbijt.

Nadat we de hotelkamers hadden verdeeld zijn we Hyères in gegaan om te zoeken naar een restaurantje waar we iets simpels konden eten. Daarna nog even in het donker de beentjes gestrekt in Hyères-Plage. Wat een kapitaal aan jachten ligt daar in de jachthaven! Indrukwekkend, zelfs in het donker. Een flinke regenbui kortte onze wandeling in, waarna we maar gauw het hotel hebben opgezocht.

Zondagochtend was het zalig wakker worden. Na alle regen van zaterdag kwam er stralend zonlicht de hotelkamer binnen. En hoewel er een ijzig koude wind waaide, was het in het zonnetje zalig warm. Na het ontbijt dus met de hele groep een wandeling door het oude centrum van Hyères gemaakt.

Het team met coach

Hyères met op de achtergrond de Middellandse Zee en één van de Iles d'Hyères

Aan het eind van de ochtend vertrekken we naar de sporthal om te kijken naar de wedstrijd van Hyères tegen Alès, de beide teams waar onze jongens ook tegen moeten spelen. Een spannende wedstrijd, die nipt gewonnen wordt door Hyères. Daarna is het de beurt aan het team van Sennecey. De eerste wedstrijd wordt gespeeld tegen Hyères en met 2-0 verloren. Het team van Hyères is duidelijk sterker en onze jongens komen pas in de tweede set een beetje in het spel, maar dan is het overduidelijk te laat. 

Leon in actie tijdens het inspelen

Alles hangt dus van de tweede wedstrijd af. De eerste set wordt rap verloren van Alès met 25-8. De tweede set begint wonderwel met voorstand en de supporterende ouders voorzien taferelen als in Boëge (zie de blog van 9 december 2013). Ook toen had dit team de eerste wedstrijd en de eerste set van de tweede wedstrijd verloren. Toen wonnen ze de tweede en derde set en daarmee mochten ze door. Nu lijkt het weer die kant op te gaan. Het merendeel van de tweede set staat Sennecey voor. Niet veel, maar meestal 3 of vier punten voorsprong. Aan het eind van de set verliezen ze die voorsprong langzaam maar zeker totdat het 23-23 staat. Toen werd het wel even heel spannend, maar een paar foutjes van Sennecey en een geweldige smash van Alès betekenden een met 26-24 verloren set voor Sennecey. En daarmee ook gelijk het einde van het Coupe de France verhaal voor het seizoen 2013-2014.

De ontvangst in de sporthal was geweldig, maar na zo'n nederlaag en met nog een lange terugreis voor de boeg wilden de jongens maar één ding. Zo snel mogelijk terug naar huis. We vertrokken uit Hyères met volop zonneschijn, een stralend blauwe hemel en een harde, koude wind. Zodra we de eerste bergenrij hadden gehad, verdween de zon achter de wolken, werd het grijs en begonnen de eerste regendruppels te vallen. In de buurt van Lyon viel ons zelfs nog hagel en natte sneeuw ten deel. 

We zijn weer vele ervaringen rijker en hebben, ondanks de teleurstelling van de verloren wedstrijden, genoten van dit weekend.

Ik stem voor Frankrijk

Het klinkt saai, een blog over stemmen, maar hou toch even vol.

Het is hier namelijk, in tegenstelling tot Nederland, een stuk leuker en spannender om te stemmen; ze maken er een belevenis van. Het schiet me nu overigens ook te binnen dat dit de eerste keer was dat ik een Frans evenement heb meegemaakt waarbij er geen eten of drinken werd geserveerd, maar dit terzijde.

Het begint al met inschrijven. De Europese Unie staat ons namelijk toe om als niet-Fransen in onze eigen Franse gemeente te stemmen. In het kader van: je betaalt hier je belastingen, dan mag je er ook wat van vinden. Dus, na plechtig beloofd te hebben toch vooral niet in Nederland te zullen gaan stemmen, zijn Gertie en ik ons hier gaan inschrijven in het stemregister. Dat vraagt per persoon een formulier of 3-4, maar wij kennen het klappen van de zweep inmiddels, hadden de formulieren al gedownload, uitgeprint en ingevuld, en als echte formulieren-veteranen natuurlijk ook een kopie van het paspoort paraat dus we werkten ons er vlot doorheen. 

En zo kwamen er, een weekje voor de verkiezingen, 2 stempassen per post, zonder verdere uitleg overigens.

De afgelopen weken hebben we hier via verschillende media de 2 lijsten gepresenteerd gekregen. De ene is van de zittende burgermeester die zich met een 20-tal mensen presenteert en de andere is iemand die van buitenaf een stel Sanvignards om zich heen heeft verzameld en zichzelf als alternatief tegenover de burgermeester plaatst.

In Nederland wordt men, in zo’n periode, overspoeld door partijpropaganda en dat wordt dan aan het einde van het briefje nog gauw even in de richting van het belang voor je woonplaats uitgelegd, doorgaans in vage algemeenheden.

Hier gaat dat anders. De beide heren zijn ongetwijfeld aanhanger van de ene of de andere partij, maar dat zie je dus nergens in terug. Maar verder blijven, net als in Nederland, de ideeën die worden geëtaleerd bij fijne algemeenheden, waar ze niet op kunnen worden afgerekend (denk ik dan altijd) als het budget toch een beetje mocht tegenvallen, wat het altijd doet.

Maar gisteren, de dag voor de verkiezingen, kwam er nog een anonieme flyer in de bus om ons te laten kiezen voor de zittende burgermeester met als argumenten: die andere meneer woont niet eens in Sanvignes! En op zijn lijst, die pleit voor het laten leven van de democratie (wat volgens mij nou niet echt een logisch verkiezingsonderwerp is, gezien het feit dat er iets als democratie nodig is om überhaupt te gaan stemmen), staan 3 heren, de beoogd burgemeester incluis, samen met hun echtgenote (de drie dames gebruiken elk hun meisjesnaam). En nog een moeder en dochter (ook onder 2 namen)! Dus wat nou ‘democratie’ en variatie: die dames volgen braaf hun echtgenoten en hebben overduidelijk niets te zeggen, schande! Misleiding!

Dus was je dan misschien nog niet voor de één, dan ben je nu toch hopelijk wel tegen die ander. Ga stemmen, was het motto, en zorg voor 1 seul tour!

Dat is namelijk een ander aardig gegeven: verkiezingen zijn hier, indien nodig, verdeeld over 2 rondes: de eerste om uit te maken wie van de kandidaten er het meeste kans maken en een eventuele 2^e ronde om te bepalen wie er nou écht moet winnen. En laten we er dankbaar voor zijn, dat fenomeen heeft hier een aantal jaren terug de verkiezing van de extreem rechtse LePen tot president kunnen afwenden. Die kwam namelijk wel een beetje erg ver in de 1^e ronde, iedereen schrok, en hij verloor de 2^e ronde met overtuiging…

En dan het echte stemmen.

Om te zorgen dat iedereen kan stemmen doen ze dat hier op zondag: geen gedoe van geen tijd, of werktijden die slecht uitkomen.  Maar Gertie zit vandaag met Leon in Zuid-Frankrijk voor de Coup de France waar Leon met zijn team nog voor in de race is, en ik mocht dus 2 keer stemmen. Gertie was naar het politieburo geweest om een mandaat te tekenen in het bijzijn van een overheidsdienaar, om mij te machtigen. Daar hoefde ik niet bij te zijn overigens, noch een certificaat of identiteitsbewijs voor te overleggen… 

Dus ik naar het gemeentehuis, want je gaat niet zomaar ergens heen: op je stempas staat bij welk stemburo je mag stemmen, niet zoals in Nederland overal in je gemeente.

Binnen stond bij de ingang een tafel met stapels blauwe envelopjes en 2 stapeltjes met de 2 lijsten. Je mag 1 envelopje, 2 briefjes en dan, als je wilt, in een hokje met te kort gordijn, bepalen welke van de 2 lijsten je in het envelopje doet.  Voor de nieuwelingen zoals ik hangt er een imponerend affiche van “Hoe te stemmen” met  1 Do (doe 1 lijst in het envelopje) en zo’n 20 Don’ts: niet 2 lijsten, niet nul, niet vouwen, niet krassen, niet dichtplakken, niets erop schrijven, verkreukelen en zo verder. 

Je mag er dus mee een hokje in, er is zelfs een hokje voor rolstoelers bij, om in alle privacy te vouwen en daarna te proppen (want het is een miezerig klein envelopje, het A5-je kan er na 2 keer vouwen nét in).

Dan het hokje uit, die andere lijst laat je gewoon in het hokje liggen, en braaf in de rij en naar de stemtafel schuifelen.

Aan de stemtafel zitten  4 mensen, ernaast staat er nog 1 bij de stembus en aan de tafel haaks op de eerste zit een 6^e persoon. De rolverdeling is er als volgt:

Persoon 1 neemt je stemkaart in ontvangst, met een identiteitsbewijs, en geeft dat aan

Persoon 2; hij/ zij houdt jouw stemkaart en ID-bewijs vervolgens vast zodat persoon 1 jouw nummer kan roepen.

Persoon 6 (aan de andere tafel) roept ter controle je naam terug naar 1 en/of 2 en dan concludeert

Persoon 3 dat je mag stemmen en roept “Peut voter” (“kan/mag stemmen”, voor wie dat nog niet had gesnapt). Aan de tafel schuift je stemkaart met ID-bewijs van 2, via 3, door naar

Persoon 4 die een datumstempel in je stempas zet en zelf schuifel je verder naar

Persoon 5. Zij heeft wel 2 belangrijke taken en daar mag ze dan ook bij staan: door middel van een hendel opent zij de stembus, verifieert dat jouw envelop de opening is gepasseerd en roept dan “a voté” (als in “heeft gestemd”) en nu mag je door naar

Persoon 6, die de tijd tussen het roepen van je naam en het stemmen heeft gebruikt om je naam op te zoeken in een grote lijst. Daar legt zij een lineaaltje over je naam heen waarbij er een handige opening is die precies over het handtekeningvakje gaat: daar tekenen; niet ernaast, eronder of erboven: nee, DAAR tekenen en je blijft vanzelf binnen de lijntjes.

En toen mocht ik lekker nog een keer, want gemandateerd. Dat was door de politie dus netjes per formulier doorgegeven aan de gemeente, mijn mandaat werd vergeleken met hun exemplaar en het hele circus begon opnieuw, maar nu voor Gertie. Het was geweldig. Het halve dorp is er, praatjes over het weer en andere onzin, handje schudden met de burgermeester (die vriendelijk-streng toezicht hield) en met z’n allen net doen of we die stapel niet-gebruikte briefjes van zijn concurrent niet in de stemhokjes zagen liggen. En dat onder een niet-aflatend “peut voter!” en “a voté” als achtergrondmuziek en de komisch ernstige blik van de mevrouw die de stembus opendoet. Super.

En 2 stempels rijker, niet te vergeten. De stempelmevrouw was echter zo onder de indruk van onze status van Niet-Frans-Maar-Mag-Toch-Stemmen dat ze van pure schrik (of stil verzet tegen die Euro-nonsens, je weet maar nooit) de datum op de kop heeft gestempeld…

Ik hoop voor Gertie dat er een tweede ronde komt.

anijs, chocola en zon

Gisteren, op mijn verjaardag, was iedereen vrij. Thomas, Martijn en Leon hadden nog "vacances d'hiver" en Rienk had een vrije dag genomen. De weersvoorspellingen waren goed: zonnig, droog en een aangename 11 graden. Alle reden om dus eens een dagje er op uit te trekken. Omdat het mijn verjaardag was, mocht ik beslissen waar we naar toe zouden gaan. Het werd Flavigny-sur-Ozerain. Een klein Middeleeuws dorpje, waar al sinds 1591 anijssnoepjes worden gemaakt, en vlakbij de plek waar volgens de overlevering de beroemde Slag bij Alesia (veldslag tussen het Romeinse leger en het Gallische leger) plaats zou hebben gevonden. Op doordeweekse dagen kan de fabriek in Flavigny bezocht worden voor een rondleiding. Verder is één van mijn favoriete films, Chocolat (met Johnny Depp en Juliette Binoche), deels opgenomen in dit dorp. 

Dus 's ochtends naar de fabriek voor een rondleiding. Daar werd ons uitgelegd hoe van 1 klein anijszaadje zo'n klein rond snoepje wordt gemaakt en dat het 15 dagen duurt voordat het snoepje klaar is. In 1591 begonnen de monniken van de plaatselijke abdij met het maken van deze anijssnoepjes, hoewel ze toen nog niet als snoepgoed werden gezien, maar als hulpmiddel bij de voedselvertering. Inmiddels worden er in Flavigny op jaarbasis 250 miljoen van die kleine anijsballetjes gemaakt en worden ze over de hele wereld verkocht. De ovale doosjes waarin de anijssnoepjes worden verpakt zijn hier in Frankrijk erg bekend. Sinds kort zijn de anijssnoepjes ook weer te verkrijgen in een rechthoekig kartonnen doosje, vergelijkbaar met de doosjes waarin ze heel vroeger ook verkocht werden. Daarna natuurlijk naar het winkeltje om anijssnoepjes in verschillende smaken te kopen. 

het winkeltje "les Anis de Flavigny"

Tussen de middag hebben we lekker buiten zitten picknicken. Iets wat ik nog nooit eerder op m'n verjaardag heb gedaan. We zaten zalig in het zonnetje, aan de rand van het dorp. Na onze lunch hebben we een rondwandeling door het dorpje gemaakt. Een ontzettend leuk dorpje met veel smalle straatjes en aan iedere kant een 'stads'poort. Doel was natuurlijk ook het pand te zoeken dat model heeft gestaan voor de chocolaterie van Viane in de film Chocolat.

het pand met het halfovale raam is gebruikt als model voor de buitenkant van de chocolaterie van Viane in de film Chocolat. 

En natuurlijk keken we of we nog meer plekjes uit de film konden herkennen. Eigenlijk alleen het kerkplein en een paar panden daaromheen. Maar zoals zo vaak bij films het geval is, ziet de filmlocatie er in het echt kleiner uit dan op het scherm. 

Nadat we het dorp hadden bekeken, hebben we een prachtige wandeling rond Flavigny gemaakt.

Romeinse overblijfselen?

In de verte, op de heuvel: Flavigny