Wadlopen in de Bourgogne

De volleybalclub in Sennecey-le-Grand heeft Thomas en Leon gevraagd om hun teams te komen versterken tijdens de Coupe de France. De wedstrijden voor de Coupe de France worden gehouden op zondag en de zaterdag ervoor hebben de jongens dan nog een training in Sennecey. Omdat Thomas ‘cadet’ is en Leon ‘benjamin’ zijn de wedstrijden (en dus ook de trainingen er aan vooraf gaand) niet op dezelfde dagen. En omdat Sennecey op een uur rijden vanaf Sanvignes ligt, vertoef ik aardig vaak in Sennecey. Ik heb daarom een wandelkaart van de omgeving van Sennecey aangeschaft. Ook pluis ik nu de vrijdagkrant (waarin alle activiteiten voor het weekeinde staan) fanatiek uit, om te kijken of er in de buurt van Sennecey leuke dingen te doen zijn waarmee ik me kan vermaken als de jongens aan het volleyballen zijn.

Zo zag ik in de krant een artikeltje over La Tournuscimes, een populaire regionale tocht voor wandelaars, mountainbikers en ruiters in de omgeving van Tournus. Op 20 oktober 2013, een dag dat ik Thomas naar Sennecey moest brengen, vond dit voor de 32^e keer plaats en dat was te merken aan een vlekkeloze organisatie. De start vond plaats in Chardonnay en een lange wandeling door de wijngaarden leek me wel wat. Nog even gebeld met de organisatie of Sep (de hond) ook mee mocht en natuurlijk mocht dat, mits aangelijnd. Dus zondag 20 oktober met Thomas naar Sennecey gereden vanwaar hij verder ging naar Lyon voor de Coupe de France en ik verder reed naar Chardonnay. De route er naar toe (vanaf Sennecey maar 17 kilometer) was al schitterend. Het laatste deel ging over 3 meter brede weggetjes tussen de wijngaarden door. Door verkeersregelaars werd ik naar een groot weiland gestuurd, waar met roodwit lint parkeerterreinen waren afgezet. Vandaar was het nog ongeveer een kilometer lopen naar de start. Bij de start een kaartje gekocht en zitten twijfelen of ik de 12 of de 17 kilometer zou doen. Vanwege de tijd (er waren inmiddels ruim 3 kwartier verstreken nadat Thomas uit Sennecey was vertrokken), omdat ik er niet zeker van was of Sep de 17 kilometer wel zou kunnen doen en omdat het weer niet al te mooi was, besloot ik de 12 kilometer te lopen. De route voerde ons door het bos en de wijngaarden, meestal over zandpaden. Maar omdat het ’s nachts en zelfs zondagochtend nog flink had geregend en mij er al honderden wandelaars voor waren gegaan, waren de paden veranderd in modderpaden. Op sommige plekken leek het  bijna wadlopen. Maar de omgeving was prachtig. De bossen vertoonden hier en daar al de echte herfstkleuren en de wijngaarden varieerden van groen en geel tot oranje en rood. 

Ik had in de krant al gelezen dat 2013 een slecht wijnjaar was en ik zag nog vele trossen druifjes hangen. Die waren vast te klein geweest om te plukken. Nu hingen de druifjes daar te verregenen en te verrotten. Na een klein uur te hebben gelopen kwamen we bij een kruispunt van routes waar een informatieblaadje was opgehangen. Op het blaadje stond dat de wandelaars van de 12 kilometer-route nog 10,3 kilometer te gaan hadden. Dat was niet best voor mijn motivatie. Maar 1,7 kilometer gelopen in een klein uur? Ik heb inmiddels wel de ervaring dat 5 kilometer per uur hier in dit heuvelachtige gebied met de hond niet haalbaar is. Maar 3,5 of 4 kilometer per uur halen we toch meestal wel. Dat viel me dus erg tegen. Wat was ik blij dat ik de 12 kilometer-route had gekozen, want op deze manier zou ik zeker 5 uur onderweg zijn en zou ik dan wel weer op tijd in Sennecey zijn om Thomas op te halen? Enfin, moed verzamelen, jas uit (want het was ondertussen aangenaam warm), verder wandelen en genieten van het prachtige landschap.  Onderweg herkenning alom bij andere wandelaars die ook allemaal schoenen en broekspijpen in modderkleur hadden. Even voor tweeën begon het te regenen, maar gelukkig was ik toen bijna bij het point de ravitaillement, waar wijn, koffie, thee, water en broodjes beschikbaar waren voor de deelnemers. Leuk aspect was dat dit point de ravitaillement voor alle deelnemers was, dus de wandelaars, de fietsers en de ruiters ontmoetten elkaar hier. Gelukkig zat ik hier een beetje in de luwte en toen ik mijn broodje op had, was de ergste regen weer voorbij. Vol goede moed weer verder, af en toe een fris polletje gras zoekend om de overtollige modder van m'n schoenen te vegen. Sep was ondertussen driekleurig geworden. Aan de bovenkant z'n normale zwart en wit, aan de onderkant zwart en (modder)bruin. Af en toe was het erg spannend als je tussen de wijngaarden door liep, want de wijngaarden liggen vaak op een helling. Zo’n zandpad op een helling wordt met een beetje regen net een glijbaan, dus het was me opeens duidelijk waarom veel van de wandelaars 1 of 2 stokken met scherpe punt bij zich hadden. Geen overbodige luxe op die glibberige paden. Maar de prachtige uitzichten en herfstkleuren maakten veel goed. 

Na 3 uur en 3 kwartier was ik, moe maar voldaan, bij de finish. Bij bestudering van het foldertje bleek dat de 12 kilometer-route dit jaar in werkelijkheid 13,89 kilometer te zijn. Op het punt waarop ik dacht nog maar 1,7 kilometer te hebben gelopen bleek ik dus al 3,59 kilometer te hebben gelopen. Viel dat even mee! Na de finish moesten we nog terug naar de auto, dus al met al hebben Sep en ik zo’n 16 kilometer gelopen. Bij de auto Sep drooggedept en in de bench gedaan. Daarna zelf van broek en schoenen gewisseld. Wat een genot, schoenen zonder een 3 centimeter dikke modderige kleilaag. Toen ik alle vieze spullen weer in de kofferbak zette, lag Sep al zalig te slapen. Daarna terug naar Sennecey om Thomas, die met zijn team beide wedstrijden had gewonnen en dus door is naar de volgende ronde, op te halen en weer naar huis te gaan. Een geslaagde dag!

Kleine donderstralen

Mabli en Mael, de kittens, zijn nu een dikke maand bij ons en al helemaal gewend. Nog wel bang voor de stofzuiger, maar voor de rest is er niet veel meer waar ze nog bang voor zijn. Het zijn echt broertje en zusje, al is er wel heel duidelijk verschil in karakter. Het zal ons ook niet verbazen als de een een andere vader heeft dan de ander. Ze spelen veel samen, maar kunnen ook zalig samen slapen.

Ruzie maken kunnen ze ook. Vooral Mael kan Mabli af en toe echt aanvallen, waarbij er niet meer leuk gespeeld wordt, maar echt gevochten. Regelmatig miauwt één van de twee (meestal Mabli) dan ook van pijn. Hoewel ze iets groter is dan Mael, is Mabli veel minder fel en delft ze in dit soort gevechtjes dan ook vaak het onderspit. En ook al gaat Mael regelmatig achter z'n zusje aan om een robbertje met haar te vechten, hij kan ook niet zonder haar. Als Mael z'n zusje een tijdje niet gezien heeft, loopt ie om haar te 'roepen'. "Miaauuw, waar ben je? Miauw". En als ie haar dan weer heeft gevonden, is ie tevreden en stil. Mabli gaat wat meer haar eigen gang en het lijkt wel alsof ze af en toe een verstopplekje zoekt om even haar broertje niet te zien. 
Mael is de beweeglijkste van de twee. Hij speelt meer met pingpongballetjes, is ondeugend, klimt in de eetkamerstoelen... en valt ermee om. De eetkamerstoelen zijn namelijk van die ouderwetse houten stoelen met rieten zitting en hoge rugleuning met 4 of 5 dwarsplankjes. Je ziet ze nog wel eens in pannekoekrestaurants, dit soort stoelen. Enfin, die rugleuning ziet er voor Mael natuurlijk reuze spannend uit. Dat klimt goed, net een ladder. Ja, totdat je te hoog komt. Dan is de balans verkeerd en blijft de stoel niet meer staan. Gelukkig kom je, als kitten, altijd weer op je 4 pootjes terecht en viel de stoel op de mat van Sep, dus ook daar geen brokken.  

Parc PAL

Net als veel bedrijven in Nederland hebben de (grotere) bedrijven in Frankrijk ook een personeelsvereniging, die onder andere allerlei leuke dingen voor het personeel organiseert. Zo konden we vorige zomer via de CE (Comité d'Entreprise; de personeelsvereniging dus) een keuze maken uit toegangskaartjes voor 3 pretparken/dierentuinen. Toegangskaartjes met een flinke korting. We hebben gekozen voor Parc Le PAL, een dierentuin en pretpark ineen op ongeveer een uurtje rijden vanaf hier. Op zondag 15 september lukte het dan eindelijk om naar Le PAL te gaan. Lang getwijfeld of we alsnog zouden gaan, want het motregende. Toch besloten om maar te gaan. De weersvoorspelling voor het vorige weekend waren ook niet uitgekomen, evenals de weersvoorspelling voor het weekend van 15 september en veel langer konden we niet meer wachten, omdat het park eind september de deuren sloot (voor de winterstop; niet voorgoed).

Ondanks de motregen waren er nog best veel bezoekers vonden wij. Alhoewel, in vergelijking met een drukke mooie zomerdag zal het niet meer dan een handjevol geweest zijn. Toen wij aankwamen was het eerste parkeerterrein (van de 5) nog niet voor de helft vol. Toen we aan het eind van de middag weer weggingen was de eerste parkeerplaats denk ik voor driekwart vol. Hoewel de motregen wel een beetje een grijs uiterlijk aan het park gaf, was het ook wel weer prettig. Je struikelde niet over de andere mensen, er was voldoende ruimte om ook iets te zien als de dieren werden gevoerd en je hoefde er dan niet een half uur van te voren al te zijn om een plekje vooraan te bemachtigen. Ook bij de attracties in het pretparkgedeelte waren de rijen kort. Slechts bij 1 attractie hebben de jongens langer dan een half uur moeten wachten. Bij andere attracties konden ze er in een half uur wel 3 keer in. Ook wel fijn. Enfin, ondanks het weer, toch een geslaagd uitje.

Thomas, Leon en Martijn zitten in het meest linker wagentje van 'Le Twist', een achtbaan waarbij de wagentjes waar je in zit ronddraaien  terwijl je vooruitgaat. Een vreselijk gevoel (Rienk en Gertie), maar vreselijk leuk (Thomas, Martijn en Leon, die er wel 5 keer in geweest zijn)

  

Hij bloeit!

Ergens eind juli, tussen onze beide vakanties in, is Ferb , de cavia van Leon, doodgegaan. Gertie en Leon hebben Ferb samen begraven in de tuin. Op een plekje dat Martijn en Leon al voor Gertie hadden omgespit. Gertie wilde namelijk nog graag wat bloeiende bloemetjes in de tuin en had in het omgespitte stukje bloemenzaad (Dagschone) gestrooid. De bloemetjes kwamen na enige tijd op, alleen aan de bovenrand van het stukje groeide niets. Dat kwam nu mooi uit. Daar konden we Ferb mooi begraven. Bij gebrek aan iets dat kon dienen als grafsteen hebben Leon en Gertie er nog wat bloemenzaad op gestrooid en 3 zonnebloemzaden in de grond gestopt. De Dagschone kwam op, net als de zonnebloemen. Maar omdat ze zo laat in het seizoen gezaaid waren was het natuurlijk nog maar de vraag of ze ooit tot bloei zouden komen.

Maar we hebben een mooie nazomer met redelijk wat zon en als de zon even niet schijnt, toch nog temperaturen van een graad of 20. Dus een week of 2 geleden kwamen er knoppen in de zonnebloemen en vandaag, 1 oktober (!), zie je echt duidelijk de gele bloemblaadjes van de zonnebloem. "Heb je jouw zonnebloemen zien bloeien?" vroeg Gertie aan Leon. Dat had Leon wel, maar het waren niet zijn zonnebloemen, maar eigenlijk die van Ferb.

Fakkel

Leon vindt altijd overal takken en neemt die dan mee naar huis. Op een dag vond hij een dikke bamboe-achtige stok. Die is geweldig en daar wil ik een fakkel van maken, aldus Leon. Goed idee, jongen, maar niet zonder toezicht. Het duurde even voordat papa of mama ook daadwerkelijk tijd hadden om Leon te helpen, maar toen was daar die ene zaterdagavond in september. Met repen stof van een oud hoeslaken werd de fakkel gemaakt en de vakantieparasolvoet werd in de grond naast het terras gestoken. Dan kon de fakkel veilig staan en hoefde niet te worden vastgehouden. 

De bewuste zaterdag was het prachtig weer geweest en de lucht was dan ook helemaal roze toen we naar buiten gingen om de fakkel aan te steken.