Volleybalstages

Er is mij, Thomas,  nu meerdere keren gevraagd om een stukje op de blog te schrijven, dus kom ik voor deze ene keer eens met mijn luie reet van de bank af om dit te doen. Deze blog gaat over de volleybalstages waar Leon en ik naar toe gaan.

Volleybalstages hier betekenen 4 dingen: 1) veel trainen 2) niet veel slapen 3) slecht eten en 4) spierpijn.

Als ik op stage zijn, trainen we gemiddeld 7 uur per dag, dit komt omdat we de ene dag 8 uur doen en de andere maar 6. De trainingen zijn niet bedoeld om maar een beetje een balletje over te spelen, nee, verre van dat. De trainingen zijn niet voor niks drie uur lang, er wordt getraint op alles, de opvang van de service, de set-up, de aanval, het Block, de verdediging van de aanval en de service. De trainingen gaan dan meestal ook in deze volgorde, behalve de verdediging van de aanval, die komt ook  tijdens alle andere oefeningen aan de orde.

Het begin van de stage verschilt voor ons tweeën, bij mij gaat het als volgt:

We worden om ongeveer 13h00 in het hotel verwacht waar we overnachten tijdens de stage, want ja, Dijon is een beetje ver om iedere dag naar toe te rijden J. Iedereen komt dan binnenstromen tussen 1 en 2 uur, we krijgen dan de sleutels van de kamers waar we in slapen (vaak met z’n 3 tot 6en) om onze spullen daar te dumpen. Als iedereen dan klaar is met z’n spullen in zijn of haar kamer zetten, gaan we naar de sporthal, dit is meestal een klein afstandje, ong. 10 minuten lopen.

En dan begint het feest, de terreinen worden opgebouwd en gemarkeerd met plakband, de ballen worden in karretjes gegooid, enzovoorts. En dan beginnen de drie uur durende trainingen, die beginnen om 9h00 en eindigen om 12h00, dan ’s middags van 15h00 (behalve de eerste en de laatste dag, dan is het 14h00) tot 18h00 en als je dan geluk hebt, ook nog ’s avonds van 20h00 tot 22h00.

De trainingen zijn lang en intensief, dus na een tijdje heeft iedereen honger. Dit is logisch. Daarnaast wordt er in de kantine van het hotel eten geserveerd wat volgens mij in grote hoeveelheden in een magnetron wordt opgewarmd want het is helemaal niet lekker. Daarnaast geven ze je (voor mijn gevoel) net zo veel eten dat je aan het einde nog wat honger hebt, maar niet genoeg om weer extra te gaan vragen, wat ook niet altijd op prijs wordt gesteld door de kok, dat je opnieuw eten vraagt.

Maar als er een dagdeel veel ambitie is, dan zijn de trainers erg tevreden, dan wordt er goed gespeeld en dan ligt de kwaliteit van het spel erg hoog. Het zijn dan ook dit soort dagdelen die de stages leuk maken.

In de vakantie van februari heb ik, Leon, ook een volleybal stage gedaan. Voor mij betekent  dat drie dagen volleyballen, en geloof me stage’s zijn erg vermoeiend. Je volleybalt namelijk 3 dagen lang 6 uur per dag.

Mijn stage was vrij extra vermoeiend omdat ik ontzettend veel hoestte in de nacht, dus ik sliep erg kort. Ik sliep twee nachten in een gast gezin en de tweede ochtend kon ik haast niet ademen. Dus mama kwam me halen uit Sennecey-le-Grand in plaats van dat ik hoestend wedstrijdjes moest doen.

Ik heb er weer veel dingen geleerd  en: IK GA NAAR DE MINIVOLLEYADES!!!!!!!!!!!!!!!!

De mini-volleyades is een volleybaltoernooi voor kinderen tot ongeveer 14 jaar.  Ik speel met mijn team gevormd uit de beste spelers uit de Bourgogne tegen andere teams uit andere regio’s uit noordoost Frankrijk. Het is wel erg moeilijk om in de Minivolleyades te komen.