Schoolkeuze en hoe je dan in Lyon verzeilt raakt

Thomas zit dit schooljaar in de eindexamenklas van het collège. Volgend schooljaar wacht het lycéé. We hebben inmiddels een voorlichtingsbijeenkomst op school gehad en ieder week vermeld de nieuwsbrief van school de data van de open dagen van de lycées in de wijde omtrek. De lycées onderscheiden zich van elkaar door de verschillende opties die ze aanbieden naast het standaardpakket. Opties gericht op kunst, extra talen, techniek, landbouw, etc. Er wordt heel veel aandacht besteed aan die opties, maar in feite gaat het om anderhalf tot twee uur extra per week. Maar dat is wel vooral waar de scholen zich door onderscheiden en dus wordt er veel aandacht aan besteed.

Tijdens de volleybalstage van Thomas in februari had de technisch medewerkster van de Volleybalbond al aan hem meegedeeld dat hij (in mei) mee zou kunnen doen aan de selecties  voor een speciaal lycée in Lyon, waar naast het gewone lesprogramma heel veel aandacht aan het volleybal wordt geschonken. Vorige week kwam er ineens een mail met bijlage van de Volleybalbond. De bijlage bleek het inschrijvingsformulier voor de selecties van de Pôle Espoir (de speciale lycée/volleybalopleiding) te zijn. Twaalf (!) pagina's met informatie en in te vullen vakjes. Vier pagina's in te vullen door de sportarts, een kadertje voor de trainer van zijn huidige club, een kadertje voor de sportleraar van zijn school, een kadertje in te vullen door de mentor of directeur van de school... Want hoe goed je ook bent in het volleyballen, ze willen je alleen hebben als je ook je best doet op school. Want school vinden ze nog net iets belangrijker dan het volleyballen. Dus of je ook de beide rapporten van dit schooljaar wilt meesturen en alle rapporten van vorig jaar. Enne, oh ja, zaterdag (4 dagen nadat we de mail ontvingen) is er open dag en de hele inschrijving moet voor 5 april op het lycée zijn. Dus vorige week hals over kop naar de sportarts. Die is maar 2 dagen per week actief in Montceau-les-Mines hier vlakbij. Maar gelukkig konden we er dezelfde dag nog terecht, anders was het lastig geworden. Thomas is weer helemaal goedgekeurd voor volleybal. 
Lyon is bijna 2 uur rijden, dus daar naar het lycée betekent niet meer thuis wonen en in het internaat. Wat hier overigens heel gewoon is. Dus alle plannen voor het weekend overboord gegooid, zaterdag vroeg opgestaan en met hond en al in de auto naar Lyon om te kijken hoe het lycée daar is, wat ze er vertellen over de combinatie lycée en volleyballen, of er aardige docenten rondlopen, hoe het internaat er uit ziet en zo. Het lycée ligt in een parkachtige omgeving aan de noordwestkant van Lyon. Bij de ingang kregen we wat informatie over de school mee en werden we rondgeleid door 2 leerlingen van het lycéé. Daarna mochten we nog snel even kijken in het internaat en werd ons wat verteld over hoe het daar toe gaat. Daarna snel terug naar het lycée om het praatje van de coördinator van het volleybalgebeuren aan te horen. Heel informatief en voor de ouders ook erg geruststellend. 

Daarna iedereen weer in de auto en het centrum van Lyon opgezocht. Het was inmiddels 12 uur geweest en onze maagjes knorden. Hartje centrum Lyon de auto geparkeerd op een parkeerplaats langs de rivier de Saône (waar ons departement naar is genoemd). Daarna lekkere broodjes gehaald bij een bakkertje en die lekker buiten zitten op eten. De voorspelde regen kwam gelukkig niet en het was in Lyon net een paar graden warmer dan bij ons. De winterjas kon dus wel open tijdens de rondwandeling die we daarna door een 

deel van het centrum hebben gemaakt. Lyon is een erg leuke stad en we gaan er vast nog vaker naar toe, ook als Thomas niet geselecteerd mocht worden voor de Pôle Espoir. 

Volleybalstages

Er is mij, Thomas,  nu meerdere keren gevraagd om een stukje op de blog te schrijven, dus kom ik voor deze ene keer eens met mijn luie reet van de bank af om dit te doen. Deze blog gaat over de volleybalstages waar Leon en ik naar toe gaan.

Volleybalstages hier betekenen 4 dingen: 1) veel trainen 2) niet veel slapen 3) slecht eten en 4) spierpijn.

Als ik op stage zijn, trainen we gemiddeld 7 uur per dag, dit komt omdat we de ene dag 8 uur doen en de andere maar 6. De trainingen zijn niet bedoeld om maar een beetje een balletje over te spelen, nee, verre van dat. De trainingen zijn niet voor niks drie uur lang, er wordt getraint op alles, de opvang van de service, de set-up, de aanval, het Block, de verdediging van de aanval en de service. De trainingen gaan dan meestal ook in deze volgorde, behalve de verdediging van de aanval, die komt ook  tijdens alle andere oefeningen aan de orde.

Het begin van de stage verschilt voor ons tweeën, bij mij gaat het als volgt:

We worden om ongeveer 13h00 in het hotel verwacht waar we overnachten tijdens de stage, want ja, Dijon is een beetje ver om iedere dag naar toe te rijden J. Iedereen komt dan binnenstromen tussen 1 en 2 uur, we krijgen dan de sleutels van de kamers waar we in slapen (vaak met z’n 3 tot 6en) om onze spullen daar te dumpen. Als iedereen dan klaar is met z’n spullen in zijn of haar kamer zetten, gaan we naar de sporthal, dit is meestal een klein afstandje, ong. 10 minuten lopen.

En dan begint het feest, de terreinen worden opgebouwd en gemarkeerd met plakband, de ballen worden in karretjes gegooid, enzovoorts. En dan beginnen de drie uur durende trainingen, die beginnen om 9h00 en eindigen om 12h00, dan ’s middags van 15h00 (behalve de eerste en de laatste dag, dan is het 14h00) tot 18h00 en als je dan geluk hebt, ook nog ’s avonds van 20h00 tot 22h00.

De trainingen zijn lang en intensief, dus na een tijdje heeft iedereen honger. Dit is logisch. Daarnaast wordt er in de kantine van het hotel eten geserveerd wat volgens mij in grote hoeveelheden in een magnetron wordt opgewarmd want het is helemaal niet lekker. Daarnaast geven ze je (voor mijn gevoel) net zo veel eten dat je aan het einde nog wat honger hebt, maar niet genoeg om weer extra te gaan vragen, wat ook niet altijd op prijs wordt gesteld door de kok, dat je opnieuw eten vraagt.

Maar als er een dagdeel veel ambitie is, dan zijn de trainers erg tevreden, dan wordt er goed gespeeld en dan ligt de kwaliteit van het spel erg hoog. Het zijn dan ook dit soort dagdelen die de stages leuk maken.

In de vakantie van februari heb ik, Leon, ook een volleybal stage gedaan. Voor mij betekent  dat drie dagen volleyballen, en geloof me stage’s zijn erg vermoeiend. Je volleybalt namelijk 3 dagen lang 6 uur per dag.

Mijn stage was vrij extra vermoeiend omdat ik ontzettend veel hoestte in de nacht, dus ik sliep erg kort. Ik sliep twee nachten in een gast gezin en de tweede ochtend kon ik haast niet ademen. Dus mama kwam me halen uit Sennecey-le-Grand in plaats van dat ik hoestend wedstrijdjes moest doen.

Ik heb er weer veel dingen geleerd  en: IK GA NAAR DE MINIVOLLEYADES!!!!!!!!!!!!!!!!

De mini-volleyades is een volleybaltoernooi voor kinderen tot ongeveer 14 jaar.  Ik speel met mijn team gevormd uit de beste spelers uit de Bourgogne tegen andere teams uit andere regio’s uit noordoost Frankrijk. Het is wel erg moeilijk om in de Minivolleyades te komen.