Jasper

Jasper, augustus 1994 - 23 mei 2013

Vanochtend is onze Jasper aangereden. Zijn verwondingen waren operabel, maar de kansen op succes waren zodanig klein, vooral vanwege zijn hoge leeftijd, dat we hebben besloten om hem in te laten slapen.

Jasper was een bijzondere kat. Groot en zwaar, maar allemaal in de juiste proporties. Sterk was ie ook. Ik weet nog goed hoe verbaasd Rienk en ik waren toen we, in een ver verleden, in Deventer de keukendeur open troffen en Jasper die vrolijk van buiten naar binnen kwam lopen. Wij wisten zeker dat wij de deur goed dicht hadden gedaan, maar niet op slot. Later hebben we het hem eens zien doen: hij sprong op de deurklink, ging daar aan hangen zodat de klink naar beneden ging, zette z'n achterpoten tegen het kozijn en duwde zich er vanaf. Voilà, de deur is open.

Jasper hield ervan om buiten te zijn. In zijn jonge jaren was ie vaak 20 van de 24 uur per dag buiten. Lekker op pad of ergens in de tuin lekker liggen slapen. Maar ook in Sneek op de Middelzeelaan zat ie graag, bijna midden op de weg. En als er dan auto's aankwamen, keek ie even en bleef rustig zitten, met zo'n blik in z'n ogen van 'de weg is breed genoeg, jullie kunnen er wel langs'. Regen, wind, sneeuw, het maakte Jasper allemaal niet uit. Hij moest iedere dag even naar buiten. Toen ie ouder werd was ie veel meer binnen, maar nog steeds ging hij regelmatig naar buiten. Meerdere keren per dag stond Jasper bij de keukendeur om naar buiten gelaten te worden om 5 of 10 minuten later weer binnen te komen en lekker te gaan liggen slapen. 

Inmiddels was Jasper bijna doof en hoorde hij auto's pas laat aankomen. Dat was vaak reuze eng. Maar Jasper binnenhouden was ook geen optie. Dan was hij langzaam gek geworden en vreselijk ongelukkig geweest.

Vanaf december 1995 was Jasper bij ons en we zijn blij dat we zo lang van hem mochten genieten.
      

Leuker kunnen we het niet maken, wel Franser?

Nu we hier bijna 2 jaar wonen ontkomen we er niet meer aan: de belastingaangifte. Met alle ervaringen tot nu toe in Frankrijk op het gebied van administratie en de Nederlandse Belastingdienst hadden we ons op het ergste voorbereid. Zal wel vreselijk ingewikkeld zijn en dan nog allemaal in het Frans. Via de site van de Franse overheid werden we verwezen naar het lokale belastingkantoor in Montceau les Mines. Dus op één van Rienk z'n vrije dagen rond Hemelvaart togen wij naar het belastingkantoor in Montceau. Nadat we eventjes in de rij hadden gestaan werden we te woord gestaan door een vriendelijke mevrouw aan wie we onze situatie uitlegden. In 2011 in Frankrijk komen wonen en voor heel 2011 aangifte gedaan bij de Nederlandse Belastingdienst. Dat kan en mag in het jaar van emigratie. In Frankrijk hoef je dan niet nog een keer belastingaangifte te doen over dat jaar, want Frankrijk en Nederland hebben een belastingverdrag om te voorkomen dat je dubbel belasting betaalt. De vriendelijke mevrouw trekt een paar formuliertjes uit de kast die we in moeten vullen. Enne, geen probleem als we er niet uitkomen, "dan komt u terug en helpen we u met invullen". Dus wij terug naar huis, blij met onze formuliertjes, de vriendelijke benadering en het aanbod om te helpen bij het invullen. Thuis het formuliertje doorgekeken en allerlei documenten opgezocht die we meenden nodig te hebben. Gisteren ben ik met alle documenten in een grote A4-map weer naar het belastingkantoor geweest. Het was duidelijk drukker dan in de dagen voor Hemelvaart. Waarschijnlijk omdat alle aangiftes voor eind mei gedaan moeten worden. Ik was net binnen de deur en stond na een meter al in de wachtrij, op de trap. Na een kwartiertje wachten was ik dan eindelijk aan de beurt. Ik laat mijn formuliertjes zien en vertel wat die vriendelijke mevrouw 10 dagen eerder tegen ons zei, namelijk dat ze ons kunnen helpen bij het invullen. De meneer luistert ingespannen, kijkt mij nog eens aan en ik zie em denken: "dat klinkt niet als een echte française" en mompelt iets waarna ik een bonnetje met nummer aangereikt krijg. Dat ik maar even in die hoek daar moet gaan zitten wachten, zegt ie nog, terwijl ie met z'n hoofd al bij de volgende klant is. Dus ik pak mijn boeltje weer bij elkaar en zoek een stoel tussen een stuk of 10 andere wachtenden. Gelukkig had ik mijn leesboek bij me. Ik zit net lekker te lezen als ik bedenk dat ik het trouwboekje ben vergeten. Hier in Frankrijk zijn ze dol op het trouwboekje en te pas en te onpas moeten we een kopietje daarvan afgeven. Hoe gaan ze nu geloven dat we echt 3 kinderen hebben? Ik red het niet om op en neer te rijden naar huis om het trouwboekje te gaan halen. In het ergste geval moet ik dan volgende week maar weer.... zucht. Na een uurtje wachten - m'n boek is inmiddels bijna uit - ben ik aan de beurt. Ik mag kamertje E in, waar een vriendelijke meneer zit te wachten en me vragend aankijkt. Waar kom ik voor? Dus opnieuw het hele verhaal uitgelegd. Ja, prima knikt de meneer. Al wat gehoord van de Nederlandse Belastingdienst over 2011? Ja. Prima, dan is dat afgehandeld. Hoeven we daar niets meer mee te doen. Het formulier 2011 dat de vriendelijke mevrouw ons heeft gegeven kan in de oudpapierbak. Dat wat we op dat formulier hadden ingevuld (naam, adres e.d.) kunnen we gewoon overnemen op het formulier 2012. Nog even het aantal kinderen en de geboortejaren invullen. Gaan er 2 naar 't collège? Dan een 2-tje invullen in vakje 7EA. Geen eigen huis in Frankrijk, geen eigen bedrijf in Frankrijk? Dan het netto loonbedrag invullen in vakje 1AJ en het geld dat voor het pensioen wordt gespaard in vakje 6QS en that's it. "Eeeh, is 't werkelijk zo simpel", vraag ik die meneer. Ja dus. Ik antwoord dat ik daar erg gelukkig van word. Het invullen van de Nederlandse belastingaangifte is toch echt wat anders. Dat had ie meer gehoord. Er kwamen namelijk meer Nederlanders daar op het belastingkantoor. De meneer legt daarna nog vriendelijk uit dat ik een kopietje moet maken van het formulier dat ik inlever, dat ik het gewoon daar in een envelopje in de bus kan gooien en dat zij er dan naar zullen kijken. In september of oktober krijgen we dan bericht thuis hoeveel we moeten betalen en hoe we dat kunnen doen. Nog weer iets later weten ze ons dan ook te vinden voor de Taxe d'habitation, een soort ingezetenenbelasting. Na een kwartiertje sta ik weer buiten om s' avonds een beetje lacherig aan Rienk te vertellen dat we echt maar 2 dingen hoeven in te vullen en dat we dan al klaar zijn met onze Franse belastingaangifte. Het wachten in het belastingkantoor duurde langer dan het invullen van de aangifte zelf. Zo wordt het zelfs nog leuk om de belastingaangifte te doen.